Cd
Flex Bent Braam - 'Lucebert' (BBB, 2013)
Opname: 21 & 22 maart 2013

Pianist en componist Michel Braam blijft ongrijpbaar. Na '3' van eBraam, een stijlzuivere hommage aan Soft Machine's 'Third', liggen thans met 'Lucebert' een aantal standards en eigen werken op de lessenaars van de Flex Bent Braam. Binnen dat album kamperen chaos en discipline broederlijk naast elkaar.

Uit 'Better Git It In Your Soul' heeft de leider geniepig een aantal noten en stiltes gesloopt. Charles Mingus, de geestelijk vader van dit opus, was vast uit zijn vel gesprongen van woede – om even later zijns ondanks glimlachend te knikken bij het horen van de gloedvol growlende Rollo. 'Wolter Wierbos' had hij in zijn telefoonboekje geschreven, onder 'Jimmy Knepper' en 'Britt Woodman'.

En zo gaat het verder. 'Get Out Of Town' krijgt een opmerkelijk straighte vertolking, maar 'Misty' lost volledig op in de nevelen van 'Dizzy Atmosphere'. 'I May Be Wrong' is dan weer voorbeeldig met 'So What' vervlochten. Het thema van 'Hot House' heeft Braam over de vier blazers verdeeld, waarbij elke muzikant om beurten een nootje voor zijn rekening neemt.

Braams eigen stukken zijn vernoemd naar een reeks Japanse epigrammen van Lucebert. Het verhaal zal inmiddels bekend zijn: toen dichter en chroniqueur Simon Vinkenoog dichter en graficus Lucebert naar de betekenis van de Vijftigers vroeg, antwoordde die laatste met de titels van een reeks jazzstandards, die nu dus door Braam onderhanden zijn genomen. De composities van de pianist zijn over het algemeen een stuk langer dan de evergreens.

'Roes' heeft inderdaad de verstilde energie van een haiku, de ontspanning van een trefzekere pentekening, maar in 'Drift' rent de leider als een voor de slacht bestemde kip rond, aangevuurd door de rest, die het arme beestje luide aanmoedigt. Ook 'Plek' induceert om de een of andere reden woest geblaat, gehinnik en gekrijs. Alsof de dagen van de Original Dixieland Jazz Band zijn wedergekeerd. Daarentegen geeft 'Spijt' geen aanleiding tot wanhopig aan de haren trekken: eerder schudden we mistroostig en ongelovig met onze koppen, begeleid door de empatisch gestreken bas van Tony Overwater.

Hij blijft ongrijpbaar, die Braam.

Meer horen?
Op de

Labels: cd

(Eddy Determeyer, 8.10.13) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.