|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Concert Gemengde gevoelens Henry Threadgill & Zooid, woensdag 8 mei 2013, Bimhuis, Amsterdam Door de jaren heen is componist, arrangeur en multi-instrumentalist Henry Threadgill als een haas van de ene working band naar de andere gesprongen. Te denken valt aan ensembles als Henry Threadgill Sextet, Very Very Circus en Make A Move. Inmiddels lijkt Threadgill met Zooid in de comfortzone te zijn beland. Met marginale line-up wijzigingen door de jaren heen, speelt de bandleider van het ensemble op fluit, basfluit, en alt, Liberty Ellman op akoestische gitaar, Jose Davila op trombone en tuba, Christopher Hoffman op cello en Elliot Humberto Kavee op drums. De avant-garde jazz, niet te verwarren met free jazz, oogt dus paradoxaal genoeg stabiel. Deze avond brengt een mix van onvoorspelbare, bevlogen composities met geraffineerde kamermuziek. Zooid is overigens een cel die in staat is zich onafhankelijk te bewegen van het grotere organisme waartoe zij behoort. Dit zou een passende omschrijving moeten zijn van de muzikale taal die Threadgill voor deze band heeft ontwikkeld. Het systeem moet volgens Threadgills zienswijze binnen het muzikale kader ruimte bieden voor de open dialoog binnen de groep. Muzikanten daarin stimuleren te zoeken naar een nieuwe improvisatiewijze, onafhankelijk van akkoordenschema's, toonladders of muzikale clichés. Waarvan akte! Binnen de complexe harmonieën en verschuivende ritmes ontstaat een gedenkwaardige en groovende flow, in combinatie met geconstrueerde moderne muziek. Deze wordt ontsloten door opvallend veel monumentale en bevlogen (bas)fluitpassages. Pas in de vierde track hanteert de leider zijn altsax, in een fragmentarisch, hartverscheurend, maar zoekend solowerk. Wanneer binnen de filosofie van Threadgill sprake kan zijn van uitblinkers, dan geldt dat voor Liberty Ellman. De gitarist pronkt met zijn ontwikkeling als solist door fantasierijke, vloeiende lijnen aan te leggen, ook al speelt hij naar klassieke muziek neigende akoestische gitaar. Ellman is permanent in staat zich te onderscheiden binnen het groteske groepsgeluid. Niet in de laatste plaats gestalte gegeven door de dubbelrol van Jose Davila. Deze neemt niet alleen een aantal inventieve, brommende en stormachtige solo's op trombone en tuba voor zijn rekening, maar vult - vanwege de afwezigheid van een bassist - een deel van de de gezichtsbepalende ritmesectie in. De minder opvallende drummer Kavee brengt voortdurende fijnmazige verschuivingen in het groepsgeluid. Juist op die momenten waarin de stemming omslaat naar macabere suspence-achtige sferen, toucheert cellist Hoffman het sacrale. Daarentegen accentueert Hoffman het mystieke van een magisch-realistische compositie in een sitar nabootsende solo. Het collectief werkt na een spanningsvolle eerste set enigszins laid-back drie mooie, maar jammer genoeg gelijksoortige door fluitspel gedomineerde stukken af. De multi-instrumentalist toont slechts eenmaal, als afsluiting van het concert, zijn meesterschap in een bijtende, stekelige in full speed door r&b aangedreven altspel. Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Louis Obbens. Labels: concert (Louis Obbens, 19.5.13) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
