|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Concert Paden, lanen, kroegen Trio Leonardo Grimaudo & Trio Anton Goudsmit, donderdag 4 april 2013, Platformtheater, Groningen Twee gitaartrio's die in identieke bezetting hedendaagse jazz spelen, is dat niet een tikkeltje saai? Mooi niet. Leonardo Grimaudo en Anton Goudsmit zijn zo verschillend als een meeuw en een roodborstje – u merkt, ik zit uit het raam te staren. Grimaudo opende de avond met overwegend lieflijke liedjes, die licht geabstraheerd werden. Hij maakte spaarzaam gebruik van elektronische vervorming en kleurde overwegend binnen de lijntjes. In het hoog mengde bassist Clemens van der Feen mooi met de gitaar. Veelal beperkte hij zich evenwel tot het lage register, waarin hij zware monolithische noten plantte en zo een deel van de ritmische taak van de speelse drummer Marcos Baggiani overnam. Extraverter ging Anton Goudsmit tekeer en dat had uiteraard niemand anders verwacht. Hij wist zich gesteund door twee andere zwaargewichten: Bert van Erk en Owen Hart Jr. op bas en drums respectievelijk. Zo ontstaat toch de spannendste muziek: zet een stel topjongens bij elkaar en omdat ze elkaar voortdurend in de peiling moeten houden krijg je topjazz. Dat was bijvoorbeeld het geval in 'Bye-Ya', waarin alle drie de meesters uitzonderlijk vormvast bleken. Het kan vanzelfsprekend ook gruwelijk misgaan. Toen Van Erk 'Music For Mushrooms #13' aankondigde en het thema speelde, bleef het vervolgens oorverdovend stil. Goudsmit en Hart bleken vergeten te zijn dat ze geacht werden om beurten te soleren. Prachtig. In take 2 vervlochten de drie solostemmen zich tot een solide, naadloos trio. Hoewel het trio naast originals ook een aantal standards speelde, had je minder dan bij Grimaudo het idee naar liedjes te luisteren. Goudsmit neemt je mee, de paden op, de lanen in, de kroegen langs. Hij weidt uit en wijdt je zodoende grondig in. Met zijn meanderende intro voor 'In A Sentimental Mood' zou je met gemak een singletje kunnen vullen. Een vriendelijk wijsje als 'Pig’s Eye Popsickle' (een lekkernij, mist goed bereid) wordt halverwege wredelijk verstoord door een vlammende gitaarexplosie à la Hendrix die even onverwacht over is als ze begon. Owen Hart heeft maar weinig aansporing nodig om vreselijk loos te gaan. Goudsmit gaf hem die in overvloedige mate. Hij kan ongemeen geselen en knallen, maar evengoed de bekkens zo licht als een veertje beroeren. Hij draait de beat hip om en benut alle hoeken en gaten van de kit. Ik heb hem nog nooit op een offday kunnen betrappen. Hart Jr. is de beste, muzikaalste en meest veelzijdige drummer die ooit in Groningen ingeschreven stond. Ik bedoel: gewoon in Beijum, aan het eind van het fietspad en dan nog een stukje verder. Klik hier voor videoclips van dit concert. Labels: concert (Eddy Determeyer, 16.4.13) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
