|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Concert Op het puntje van de stoel Stageband, dinsdag 12 maart 2013, De Smederij, Groningen Waarom de Groninger Stageband tot vervelens toe keer op keer alle vaderlandse bigbandconcoursen wint,werd duidelijk in zijn uitvoering van het stuk 'Lickety Split' (van Jim McNeely, niet het funky dingetje van de Dirty Dozen Brass Band). Een oerwoud aan ritmewisselingen herbergt die compositie, zodat de blazers voortdurend op het puntje van hun stoel zaten om er niet vanaf te kukelen. De trompettisten produceerden messcherpe blokken puur knalkoper, waar minder versleten oren dan die van uw verslaggever even van piepten. De wekelijkse repetities garanderen een hoge mate van homogeniteit, wat uiteraard niet impliceert dat elke individuele muzikant ook een begenadigd solist is. Gitarist Alex Logozarov is dat duidelijk wél; behendig kronkelde hij in tijgersluipgang door de jungle voornoemd. Opvallend was hoe hij zijn geluid en speelwijze wist aan te passen aan de wisselende eisen die het gespeelde repertoire stelde. De Stageband heeft de gewoonte elk jaar een nieuw boek in te studeren, doorgaans onder wisselende dirigenten. Vorig jaar stond componist en arrangeur Henri Gerrits op de bok; dit jaar kneedt en klieft voormalige eerste alt Steven Sluiter met plastische gebaren de Stageband. Het repertoire zou je 'klassiek modern' kunnen noemen; de composities van Thad Jones vormen ervan de basis. En Jones was, zoals we weten, de belangrijkste vernieuwing van het bigbandgeluid vanaf het moment dat hij zijn eerste bewerking voor het orkest van pianist Count Basie inleverde. De dynamische subtiliteit van het orkest kwam fraai tot haar recht in het eerste stuk van de avond, 'Don’t Even Ask' van wederom McNeely. Om beurten kwam elke sectie even bovendrijven en de klankkleur die met gestopte trompetten, fluit en klarinet werd bereikt, was magisch. Maria Schneider ('Hanggliding') rafelde de bigband uit tot comboformaat en verdichtte het resultaat weer tot een massieve bigbandbal. Van haar hand was ook de compositie 'Green Piece', dat met wolken valse lucht begon; ook de meest Bourgondische barbaasjes werden er klein en stil van. Tussen de werken van Jones, McNeely, Mendoza en Schneider viel het stuk 'Vluchtscene' niet uit de toon. Het was van de hand van tweede altist Kees Krabben, die van het orkest een organisme maakte dat bolde en kromp. Labels: concert (Eddy Determeyer, 27.3.13) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
