Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Concert
Han Buhrs onverminderd intens

Rubatong, donderdag 21 februari 2013, Grand Theatre, Groningen

Een echte jazzzanger is Han Buhrs niet, daarvoor ligt zijn drieste domein te ver van het genre. Als een woordkunstenaar beschouwt hij zichzelf evenmin; dat is meer de hoek waar Jaap Blonk en Greetje Bijma hun potente potjes brouwen. Jammer dat de cabaretwereld en dan met name haar publiek zo traditioneel is ingesteld: als voorprogramma voor een Hans Teeuwen zou Buhrs' Rubatong geen gek figuur slaan. Hij is de ultimatieve performing poet, de man die het introverte zonder omhaal extravert maakt. Zullen we het dan maar op woordenaar houden?

Hier in Groningen hebben we de ontwikkeling van Han Buhrs aardig kunnen volgen, van de Nine Tobs en de Schismatics van begin jaren tachtig tot heden. Gekte en intensiteit zijn onveranderlijke parameters. Buiten het intense bestaat er niets. Buhrs dwaalt inmiddels een jaar of dertig klagend en blatend rond in een woestijn waar wijlen Captain Beefheart het enige andere levende wezen is. Zijn teksten - in het Nederlands, Duits, Engels en Frans - kunnen verontrustend zijn of juist heel vrolijk. Ze krijgen van de auteur in ieder geval volop bewegingsvrijheid. Zo ontstaat er kleine en minder kleine, maar in ieder geval hevige nachtmuziek voor nachtholen.

Buhrs opende met een soort Duitse dreigblues met gitarist René van Barneveld, die als een Walküre hoog op een rotspiek aan de Rijn zat te loeren en de toverbas van Luc Ex, die al even onheilspellende poelen in de uiterwaarden liet ontspringen. In het nummer 'Graatmager' slaagde Ex erin een soort stampende walking bass te combineren met bermbomexplosies.

De zeer fysiek spelende percussioniste Tatjana Koleva intussen weet binnen één ademtocht over te schakelen van een ordinaire backbeat naar lieflijk vibrafoongekweel. Voorafgaand aan het optreden van dit bijzonder hecht spelende kwartet presenteerde Koleva haar slagwerkers van het Prins Claus Conservatorium. Behalve 'legitieme' percussie-instrumenten als marimba's en diverse trommels werden er ook geïmproviseerde blikken, kistjes en flessen in de strijd geworpen.

De doorgaande beweging in 'Workers Union' verried de jazzkant van componist Louis Andriessen. Het meest extreme stuk was 'Branches' van John Cage, waarin de slagwerkers een breed scala aan fruit en groenten lieten zingen, ritselen, kloppen en tikken. De kokosnoot bleek het breedste scala te bevatten: van doffe knallen tot een pastoraal murmelen. Grappig is dat je het geluid heel concreet en organisch, om niet te zeggen biologisch ziet ontstaan, terwijl het klinkend resultaat volstrekt abstract is. ‘De ananas kwam niet zo goed door,’ oordeelde een dame na afloop.

Labels:

(Eddy Determeyer, 3.3.13) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.