Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Cd
Donald Fagen - 'Sunken Condos' (Reprise, 2012)

Opname: 2010-2012

Donald Fagen did it again. Wat heeft hij weer gedaan? Hetzelfde! Fagen, meer dan de helft van Steely Dan, heeft een vierde solo-cd laten verschijnen: 'Sunken Condos', een variant van de Dan en een mogelijke verwijzing naar verminderde potentie, (de man is 64).

Evenals de vorige drie is ook dit album muzikaal weer helemaal af. Fagen is een near-genius in het maken van liedjes die je op tenminste vier niveaus tot je kunt nemen. Je kunt geboeid de teksten volgen, dit keer – hoogst ongebruikelijk - veel over meisjes. Wel drie songs gaan daarover in de meest directe zin, waaronder het zoevende 'Miss Marlene'. De teksten zijn humorvol, vol met ongewone woorden (flatline attitude, dotcom slash live, goofy on the girlie), plaatsen (the island east of the Carolines, Castle Bravo, Planet d'Rhonda) en namen (Louis Dakine, Ivy King, the Weinberg Brothers) en behandelen onderwerpen waarvan je niet zou denken dat daar een liedje over te schrijven valt: over memorabilia, over de weersverwachting in je hoofd en over een planeet die er nog niet is.

Dan is er de muziek die je telkens weer verrast door rijke akkoorden en onverwachte akkoordwisselingen, door een eenvoudig minimaal georkestreerd motief, dat ineens als vuurwerk openvouwt in prachtige brede kleuren met blazers en vocals en zo even stil in de lucht blijft staan, alvorens weer uit elkaar te vallen en terug te keren naar de basis (zoals 'more light' in 'Slinky Thing'). Luister ook eens naar het bijna valse, telkens weer terugkomende piano-motiefje in 'Good Stuff'. Verslavend!

De fusie tussen rock en jazz die we van Steely Dan en Fagen gewend zijn, valt op 'Sunken Condos' nog meer uit in het voordeel van de jazz. Dat komt ondermeer door de geraffineerde blazerspartijen van Michael Leonhart (ook co-producer), die af en toe bijna eigenstandig door Fagens songs heenfietsen. Het is alleen jammer en behoorlijk onbegrijpelijk dat huisdrummers als Bernard Purdie of Keith Carlock plaats hebben moeten maken voor een automaat die Earl Cook Jr heet [waarschijnlijk gesequencede partijen uit de koker van multi-instrumentalist Leonhart, red.].

De cover van 'Out Of The Ghetto' van Isaac Hayes had voor mij niet gehoeven. Maar wél betekenisvol en knap hoe het nummer 'zwart' begint en door de blazers (klarinet) steeds Joodser gemaakt wordt tot het eindigt in bijna klezmer.

De derde manier is even gaan zitten om speciaal te luisteren naar de muzikaliteit en het spelplezier van ieder van de hoofdrolspelers: Jon Herrington op gitaar, Freddie Washington op bas, Walt Weiskopf op sax en Fagen zelf natuurlijk op toetsen (onder meer clavinet, B3 orgel, Fender Rhodes, minimoog en piano). Allemaal oudgedienden die het klappen van de Fagen-zweep kennen en die zich schijnbaar achteloos en vrij bewegen door de aangereikte complexe akkoordenschema's. Daarnaast zijn er gastbijdragen van gitarist Kurt Rosenwinkel en zangeres Catherine Russell.

Tenslotte kun je het plaatje ook gewoon opzetten als Schöner Wohnen-muziek, prettig klinkend op de achtergrond, en laat je de lagen de lagen.

Donald Fagen: he did it again! De kritiek is natuurlijk: 'niks nieuws' of 'varianten van hetzelfde'. Je kunt ook zeggen: je hebt een eigen stijl of niet. Er zijn maar weinig mensen die van Beethoven zeggen: "Als je één symfonie van hem gehoord hebt, heb je ze allemaal gehoord", tenzij je niet van Beethoven houdt.

Meer horen?
Op de
website van Donald Fagen kun je tracks van dit album beluisteren.

Labels:

(Unknown, 22.11.12) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.