Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Concert
Hemelbestormend

Ambrose Akinmusire Quintet, maandag 9 april 2012, Bimhuis, Amsterdam

Welke rechtgeaarde jazzliefhebber kent niet de fameuze woorden bij de opening van het Blue Note-album 'A Night At Birdland' van het Art Blakey Quintet? Op de geluidsdrager wordt relatief veel ruimte ingeruimd voor de introductie van de musici door de onderkoelde stem van Pee Wee Marquette. Met name de wijze waarop hij de nieuwe trompetsensatie Clifford Brown aankondigt, is legendarisch. Nu wordt te pas en te onpas een nieuwe  hemelbestormende instrumentalist, componist of zanger aangekondigd. Vooralsnog is Dave Douglas binnen de jazz de laatste grote vernieuwer op de trompet. Afgaande op zijn meesterlijke instrumentbeheersing in Amsterdam dient Ambrose Akinmusire zich wellicht als zijn opvolger aan.

Akinmusire, bijna dertig jaar, krijgt in 2011 bekendheid met zijn volprezen debuutalbum op Blue Note, 'When The Heart Emerges Glisterning'. Tien jaar eerder is hij gevormd door zijn ontdekker M-Base pionier Steve Coleman, waarna hij daadwerkelijk deel uitmaakt van Coleman's Five Elements. De lijst van medespelers is hierna uitgebreid met de saxofonist David Binney en de pianisten Jason Moran, Vijay Iyer, Aaron Parks en John Escreet. In 2007 mocht Akinmusire de Thelonious Monk International Award in ontvangst nemen. Met het hele trompet-erfgoed in het geheugen gegrift - Louis Armstrong, Roy Eldridge, Dizzy Gillespie, Clifford Brown, Lee Morgan, Miles Davis en wie al niet meer - is het geen sinecure om hier iets aan toe te voegen. Akinmusire geeft niet alleen blijk over een imposante technische bagage te beschikken, maar blijkt ook met branie te kunnen soleren. Hij is een vindingrijke improvisator en de controle over zijn ademhaling en zijn embouchure is weergaloos. Met het brede scala aan geproduceerde geluiden val je van de ene verbazing in de andere. Hij laat zich binnen een tijdbestek van seconden van zijn meest menselijke, delicate kant zien, om direct daarna hoog energetisch uit de hoek te komen. Hij beschikt over een groot arsenaal aan onorthodoxe verfraaiingen, van hees fluisterend of grommend tot een spetterende loepzuivere doordringende toon. Zijn spel is muzikaal virtuoos, rationeel en zeer organisch.

Met zijn uiterst getalenteerde en jeugdige kwintet gaat de ventielspeler compositorisch risicovol te werk. Bij de openingszetten in het titelstuk 'Richard' doemen, afwisselend subtiel of extravert, abstracte en diepgravende trompet-statements op. Geleidelijk dringt het lieflijk thema zich op en omspeelt tenorist Walter Smith het op indringende wijze, waarna pianist Sam Harris het stokje overneemt in een bedachtzame lyriek. Opgestuwd door bassist Harish Raghavan en drummer Justin Brown wordt de compositie een exercitie van free jazz met een avontuurlijke trompetsolo, vergezeld van tegendraadse pianoklanken. Deze aanpak is in de eerste set exemplarisch voor de reeks huiveringwekkende verschuivingen en plotselinge muzikale wendingen. Na deze lange prelude volgen stukken waarin Akinmusire spaarzaam soleert en opvallend veel ruimte tussen de noten laat. Nieuwsgierigheid naar het vervolg blijft altijd aanwezig. Akinmusire's duet met Harris, in 'Regret No More', stelt de trompettist in staat elke vezel van emotie uit zijn instrument te halen, onder neoromantische pianobegeleiding.

De tweede set begint bijna even imponerend als de eerste. Aangrijpend als bij 'The Last Post' opent Akinmusire onbegeleid. In het vervolg van 'Marie Christie' wordt onder een voortdurende, daadwerkelijke of denkbeeldige, puls het kernachtige en dramatische thema vermengd met langere solo's en hechte unisono passages. Met uitzondering van het kwetsbare en waterige 'Henya', afkomstig van zijn debuut-cd, wordt opvallend veel nieuw materiaal voorgeschoteld. Verrassend bij deze ingehouden passie is Akinmusire's messcherpe commentaar op zijn eigen spel. Naar het einde toe dooft het optreden langzaam uit. De zware basklanken van Raghavan vormen een aardig contrast met de zoetige trompetklanken en na een drumsolo toont Akinmusire nog een keer zijn meesterschap met een krachtige, volle solo.

Ambrose Akinmusire heeft aangetoond te kunnen uitgroeien tot de trompet-bovenmeester van de komende jaren. De uitgestrektheid van zijn spel is levensgroot, van luchtig tot zwaar aangezet. Het verrast per definitie en is compositorisch interessant en uitdagend. Het is wachten op een groter publiek en een nieuw album. Hulde!

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Cees van de Ven.

Labels:

(Louis Obbens, 27.4.12) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.