|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Concert Diepliggende grooves in harmonie met mooie klankkleuren Mathias Eick Quintet & Albatrosh, vrijdag 3 februari 2012, Paradox, Tilburg Het gebruik van soundscapes in de jazz en geïmproviseerde muziek wint nog steeds aan populariteit. Zeker wanneer Noorse muzikanten aantreden. De relatie tussen de uitgestrektheid, relatieve stilte en het besneeuwde landschap in Noorwegen met de auditieve interpretatie van deze langgerekte omgeving wordt al snel gelegd. Op 3 februari voldoet ook Nederland aan deze omschrijving. Recordfiles, treinvertragingen en met het weer als gesprek van de dag tot gevolg. Dit alles vanwege de ingetreden vorst, het laagje sneeuw en het hierdoor verstilde polderlandschap. Mathias Eick vraagt zich op het einde van het optreden oprecht af waar we ons in Nederland zo druk om maken. "Hoezo code Oranje?" "In Noorwegen worden we in september al met een dergelijk weersgesteldheid geconfronteerd," voegt hij er lachend aan toe. Overigens, Eicks muziek typeren als het louter realiseren van soundscapes is te kort door de bocht... Voorafgaand aan het concert van het Mathias Eick Quintet treedt het jonge, Noorse duo Albatrosh op. Uitgangspunt van hun zelfgeschreven muziek is opvallend genoeg uit het Afro-Amerikaanse muzikale hout gesneden. Piano en saxofoon spelen in de openingsnummers opvallend mooie en geraffineerde melodielijnen, elkaar kruisend of samenvloeiend, met hier en daar een rafelig randje. De twee laatste nummers zorgen voor een verbeterde spanningsboog, onder invloed van een staccato klinkende piano. Het voorlaatste nummer vormt het muzikale decor voor een slapstick-trapeze film en tot slot laat het duo zich van zijn minimalistische kant zien. Perspectiefrijk! Na zijn aantreden als multi-instrumentalist in uiteenlopende formaties, wordt Mathias Eick door ECM-baas Manfred Eicher gestrikt als hét nieuwe, opkomende trompettalent binnen de Europese scene. Inmiddels zijn er op dit gezaghebbende label twee cd's verschenen. Tijdens het optreden plukt Eick materiaal van zowel 'The Door' als van zijn laatste cd 'Skala'. De trompettist heeft vooropgesteld een buitengewone toon, variërend van hees aandoend, vocalised gefluister tot een vol koperen helderheid. Maar het is toch vooral het totale symfonisch pop/rock-achtige groepsgeluid dat de toon zet. Twee drummers leggen het meedogenloos gevarieerde, hoogpolige ritmisch tapijt neer, waar omheen Eick over het algemeen, sierlijke, poëtische en sobere solo's drapeert. Vernuftig ondersteund door keyboardgeluiden, loopings en dartelende, repeterende basloopjes. De verhaallijn is snel inzichtelijk. Bijna zonder uitzondering culmineert de meeslepende poëtische trompetlyriek in een even effectvolle als orgastische uptempo groepsexplosie. Waarbij zij aangetekend dat de uitgesponnen vredige passages soms nauwelijks het niveau van kitscherigheid ontstijgen. De verscheidenheid aan mooie klankkleuren, binnen een herkenbare zangerige melodie, in combinatie met de unieke diepliggende groove, is het passende leidmotief voor dit zeer sympathieke, onderhoudende en onderscheidende kwintet. Klik hier voor foto's van dit concert door Monique van der Lint. Labels: concert (Louis Obbens, 15.2.12) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
