Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Concert
Bescheiden muziekcollages bij sterke beelden

'Hearsee' door Flat Earth Society o.l.v. Peter Vermeersch, zaterdag 4 februari 2012, Grand Theater, Groningen

Film en muziek. We zitten voor eeuwig aan die combinatie vast, vrees ik. Want lang voordat de geluidsfilm een feit was gingen Artemis en de cinematografie al met elkaar. Stomme rolprenten werd de bekken opengebroken door commentaar en sfeer leverende pianisten en orkestjes.

Als je de soundtrack bij een film hoort deugt hij niet, wordt wel gezegd. Wel, waarom wordt die dan toch altijd aan de beelden opgedrongen, vraag ik me af (ja, om de sfeer te benadrukken, dat weet ik ook wel.) Ook al, daar het vaak van die derderangs klassiekoïde soepzooi is.

Dat neemt allemaal niet weg dat filmmuziek die achteraf wordt toegevoegd best interessant kan zijn. Peter Vermeersch schreef nieuwe soundtracks voor zijn gerenommeerde Flat Earth Society bij een aantal korte films, variërend van stokoude animatiefilmpjes tot recente vrijages van science fiction en typografie.

Curieus waren 'Fantasmagorie' en 'Les Locataires' van pionier Emile Cohl, uit 1909. In dat tweede filmpje transformeerde een amoureus paartje zich tot getekende monsters die de nieuwsgierige buren trakteerden op overstromingen en gasaanvallen. 'Ear To The Ground' van Kit Fitzgerald en John Sanborn uit 1979 toonde percussionist/performer David Van Tieghem, die trommelend door de straten van New York loopt, springt en danst. Bijzonder hiervan was, dat niet slechts de beelden, maar ook het geluid van Van Tieghems sticks de live muziek dicteerde. Dankzij een clicktrack-systeem beende de Flat Earth Society de New Yorker messcherp bij.

Behoorlijk goor was 'Sybille II' van Wim Delvoye uit 1999. Hier werden de afzichtelijke levens van gezwellen, steenpuisten en karbonkels getoond, maar dan sterk vergroot en versneld. De pus spatte van het doek, zodat mijn bier zeven minuten lang niet smaakte.

Uiteindelijk bleek toch weer dat kwaliteit zich niet verloochent. 'Regen' van Joris Ivens was een natte symfonie van een grote stad, in dit geval Amsterdam anno 1929. De druppels zongen een eigen taal en de kringen in de grachten en de goten vormden hun eigen composities. En wat deden die dozijnen krioelende identieke regenschermen op de Dam (of was het toch het Leidseplein?)

Voor al deze miniaturen, elf in totaal, had Vermeersch bescheiden collages geschreven, die slechts opvielen wanneer je je ogen sloot. Maar dat werd dan weer verhinderd door de sterke beelden. Zodat ik van de solisten eigenlijk alleen Berlinde Deman kan noemen. Maar die kwam met haar bastuba dan ook luid, duidelijk en sonoor over.

Labels:

(Eddy Determeyer, 16.2.12) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.