|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Concert Black 'n Blue Michiel Borstlap, zaterdag 5 november 2011, Aegtenkapel, Amersfoort Je kunt naar Tokio gaan, Peking of Qatar. Of je stapt in Amersfoort een middeleeuwse kapel binnen, klimt de trap op tot onder de houten gewelfbogen en daar staat ie dan: Michiel Borstlap, deze keer in strak gesneden zwart pak. Hij speelt eigen werk – een mengeling van klassiek, pop en jazz - van zijn nieuwste cd 'Blue' en van eerdere cd's. Tedere vadergevoelens afgewisseld met de bekende swing en technische hoogstandjes. Maar ook daarin houdt de muziek de boventoon. Dochter Blue is nu vier maanden oud. Een vertederend 'ahhhh' gaat door de zaal als Borstlap erover vertelt, en dat komt niet alleen van de vrouwen. Een hele cd, 'Blue', heeft hij erover gecomponeerd. Welke dochter wil dat niet? In 'Five Tones - One Love' klinkt vaderliefde in vijfvoud. Heldere klanken wandelen door het woud van tedere vadergevoelens met af en toe een schreeuw van geluk. Dan wil de dandy in Borstlap zich weer laten horen. Borstlap vertelt over zijn eerste pianolerares, een oude vrouw met een knotje die niet van de blues hield. Net zoals zijn spel is de anekdote goed gecomponeerd en uitstekend getimed, maar als je hem voor de derde keer hoort, kun je voorspellen dat Borstlap nu dus een bluesje gaat spelen. Geïnspireerd op Herbie Hancock speelt de linkerhand kokette bas- en akkoordenloopjes en rijgt de rechterhand daar notenslingers bij, in een tempo waarvan zelfs een marathonloper buiten adem raakt. Ook 'You’re Wanted' getuigt van hogere speelkunde. Felle, hartstochtelijke akkoorden in moordend tempo. Borstlap componeerde het nadat op een festival een zangeres hem had toegefluisterd dat hij zeer in de smaak viel. Naar eigen zeggen vluchtte Borstlap het vliegtuig in en sloeg daar aan het componeren. In de pauze slentert menig luisteraar naar de vleugel en werpt een steelse blik op de snaren, alsof daar het geheim te vinden is van de warme, volle klanken die het instrument uitrollen. Na de pauze laat Borstlap horen dat hij die magie in de vingers heeft, bijvoorbeeld in het nummer waarin hij de meditatieve, kathedrale klanken van Satie combineert met de sound van jazzlegende Monk. Echt waar, het kan in één stuk, tenminste, als je Borstlap heet. In 'Blue', het titelstuk van de cd, hebben vadergevoelens weer de overhand. Nu eens voorzichtig en tastend, dan een schaterlach in felle akkoorden en een hele rits nootjes achter elkaar. Maar sssttt, doe zachtjes, want ze slaapt net. Na afloop zegt Borstlap dat het stuk ook 'Sleapless Nights' had kunnen heten. Met 'Cherish Your Sunshine' van de funky-cd 'Eldorado' springt Borstlap vervolgens naar de andere kant van het klankenspectrum. Onder zijn handen tovert hij de vleugel om tot een swingende muziekdoos met een fel, scherp geluid. Wordt die digimuzikalis nu door twee handen bespeeld of door vier? Het concert loopt op zijn einde, maar ach, vooruit, nog één liedje voor het slapengaan. Dat wordt 'Lullabye', het laatste nummer op 'Blue'. Een compositie geïnspireerd op Monk. Die heeft een zacht berenvel aangekregen. Teder kruipen de noten de nacht in. Labels: concert (Heleen van Tilburg, 21.11.11) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
