Cd
Psychoangelo – 'Panauromni' (Innova, 2010)

De muziek van het duo Psychoangelo (Glen Whitehead en Michael Theodore) is in alle opzichten het spiegelbeeld van die van Arve Henriksen. De overeenkomsten zijn opvallend; de aanwezigheid van een trompet (Whitehead) boven soundscapes (Theodore), langzame veranderingen in de muziek en het gevoel dat de muzikanten bruggen willen slaan tussen verschillende disciplines, zijn in beider idioom aanwezig. Maar daar scheiden de wegen radicaal. Als ik Henriksens muziek ooit als mist-boven-het-moeras-jazz heb omschreven, zit Psychoangelo diep weggedoken in de modder. 'Panauromni is zeker geen liefelijke plaat, maar een lekker zompige bedoening.

Op 'Panauromni' staan zes stukken van zo'n zeven minuten gemiddeld, maar wat ze van elkaar onderscheid is moeilijk te zeggen. Geheel in de traditie van de psychedelica is dit album het beste als geheel te beschouwen. Juist de minieme verschillen tussen de afzonderlijke delen maken dat de muziek pakkend werkt en dat de luisteraar oprecht luistert op het moment dat de trompet eindelijk boven de ruis opduikt. De dominantie van de elektronica zorgt er echter voor, dat het met name de klanktapijten zijn die opvallen.

Wanneer 'Panauromni' luid wordt afgespeeld, openbaren zich details in het samenspel van de muzikanten en het tot stand komen van de muziek. Beelden zijn hierbij de beste manier om de muziek te begrijpen. Zo klinkt Whitehead soms alsof er een auto toeterend door een tunnel rijdt. Op de twee hoogtepunten, 'Dodechophoenix' en 'The Wary Dream', gebeurt er zó veel, dat de aandachtige luisteraar onwillekeurig het ene plaatje na het andere voor zijn geestesoog ziet verschijnen.

Meer horen?
Op de

Labels: cd

(Sybren Renema, 7.11.11) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.