Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 

Concert
Een herfstblad, voortgejaagd door windkracht 10
Fay Claassen & WDR Bigband o.l.v. Michael Abene, vrijdag 7 oktober 2011, Bimhuis, Amsterdam

Wat erg fijn is aan Fay Claassen, is dat ze het gevoel weet over te brengen dat elk concert dat ze geeft niet alleen een geschenk is voor het publiek, maar ook voor haarzelf. Daarmee slecht ze elke drempel en vervaagt de grens tussen Fay Claassen de artiest en jou, de toeschouwer. Ga je er helemaal in mee en laaf je je ongeremd aan haar zo persoonlijke hesige stemgeluid, dan ben je eigenlijk een avond uit met Fay en wordt het bijna per definitie een geslaagde date. En let dan vooral maar niet op haar man, die er meestal ook bij is. Hij begrijpt het wel.

Deze keer, op vrijdag 7 oktober jl. in het Bimhuis, werd het wel een wat druk uitje, want niet alleen Claassens man was er bij, maar ook diens hele band, de vermaarde WDR Bigband. Je kunt je afvragen: blijft zij binnen al dit uitgaansgeweld wel overeind? Het moet gezegd, als er één bigband is waarmee je het op zo'n avond nog een beetje beheerst en overzichtelijk kunt houden, dan is het de WDR Bigband wel. De trompettisten schakelen met evenveel gemak over op cup- of plunger-mute, als de tenorsax-sectie op klarinet of dwarsfluit. Op deze manier weet dirigent/arrangeur Michael Abene met zijn band beschaafd en veelkleurig voor de dag te komen.

Zoals in 'A Felicidade' van Jobim. Wat een opbouw, wat een afwisseling en wat een diepte! Een arrangement waarin de trompetsectie soms alle registers opentrok én soms goeddeels afsloot, en waarin Claassens echtgenoot Paul Heller twee saxsolo's afwerkte, de ene als centrale solist (en als zodanig opgesteld), de ander als extra kleur in een wervelende apotheose van het orkest (te midden waarvan hij weer plaats had genomen).

Maar ja, nogmaals, is het tijdens zo'n avondje uit met zo'n anderhalf dozijn heren nog wel een beetje uit te houden voor Fay Claassen? Ontstaat er een muzikaal klimaat waarin de zangeres goed gedijt en ze haar bijzondere stemgeluid nog zó kan projecteren, dat het de toeschouwer raakt? Nee, was mijn persoonlijke conclusie. Nee, jammer genoeg niet. In de bonte klankenrijkdom van de WDR Bigband, hoe subtiel opererend ook voor zo'n groot ensemble, ging alles wat Claassens stem bijzonder maakt, goeddeels verloren. Daar veranderde de geluidsinstallatie die haar moest helpen ook niets aan. Integendeel, had ik vaak de indruk.

En zo was alleen in de spaarzame liedjes die Claassen in kleinere bezetting deed (met name 'Throw It Away' van Abbey Lincoln), de zangeres te horen zoals zij eigenlijk móet klinken om te overtuigen. De unieke kwaliteit van haar hese stemgeluid komt het beste uit met een combo: haar herfstig timbre afgezet tegen de parelende klank van een Steinway, het gezoem van de contrabas en het rusteloos geritsel en getinkel van het slagwerk. Dát is Fay Claassen optima forma.

Maar goed, gezellig was het wel, zoals altijd met haar. Aan het eind zwaaiden we haar uit met de 'A'-Train (overigens in een arrangement dat ik de kleur en inventiviteit vond missen van de soms bijna geniale klankbouwwerken van eerder op de avond). En ach, als je zo'n rumoerig avondje uit bent met Fay Claassen en de WDR Bigband, kun je in ieder geval van één ding op aan: ze wordt veilig thuisgebracht.

Klik hier voor foto's van dit concert door Monique van der Lint.

Labels:

(Paul van den Belt, 26.10.11) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.