|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Concert Peter Evans kan alles – maar is alles ook muziek? maandag 16 mei 2011, Kulturspeicher, Leer Leer ligt zo'n zeventig kilometer ten oosten van Groningen. Het is bij benadering zo groot als Uden, maar de Kulturspeicher, een schitterend verbouwd historisch pakhuis, stroomt elke maand vol voor artiesten waarvoor het Amsterdamse Bimhuis zich niet zou hoeven schamen. De afgelopen maanden traden de saxofonisten Joe McPhee en Jorrit Dijkstra en trombonist Glenn Ferris er op. Ja, Duitsland hè, dat land waar wij nog niet zo lang geleden wrange grappen over plachten te maken. Rechts ingehaald, jongen, op alle fronten. Van zijn eerdere optredens in Nederland (en van YouTube) weten we, welke beperkingen Peter Evans van zijn trompet accepteert. Geen. Evans is de Charlie Shavers van de 21ste eeuw. Hij gaat door waar Paul Smoker in de jaren tachtig ophield. Neem het fenomeen circular breathing. Op trompet sowieso al hondsmoeilijk. Doorgaans beperken koperblazers zich tot één noot die ad infinitum (en niet zelden ad nauseam) aangehouden wordt. Evans presteert het, al circulair ademend het ene huzarenstukje na het ander uit de mouw te schudden. Zoals het nemen van griezelig grote en snelle intervalsprongen, zodat hij in feite met zichzelf kan duelleren. In Leer speelde hij zowel pocket trumpet als het meer gangbare model. Dat eerste instrument is voorzien van een vierde ventiel, waardoor Evans moeite- en feilloos van noot naar noot kan glijden, onderweg alle microtonen meenemend. Zijn snelheid lijkt hier ook hoger te liggen. Bij het standaardmodel gebruikt hij de schuif van het derde ventiel om zijn geluid te kleuren. Tot dusver lijkt het allemaal eerder een kunstje dan kunst. En eerlijk gezegd bleef dat in het achterhoofd knagen: weergaloos knap, regelmatig diende je de bek een tik te geven zodat hij weer terugschoot, maar was het ook weergaloze muziek? Wel, om te beginnen leek het soms alsof er twee bandjes op het podium stonden. Pianist Carlos Homs en bassist Tom Blancarte leken voor een wat meer traditionele koers te opteren dan Evans en drummer Jim Black, die vrijere beginselen waren toegedaan. Als een konvooi op hoge zee, waarvan elk schip zo zijn eigen eigenaardigheden en problemen heeft, maar dat uiteindelijk toch als een eenheid zijn plaats van bestemming bereikt. Maar de empathie tussen trompettist en drummer was verbluffend. In het laatste nummer bewerkte Black de onderdelen van zijn kit met een strijkstok, waarbij hij een perfecte tweede melodielijn voor Evans creëerde. Ook in de tricky tempowisselingen gingen de muzikanten gelijk op. Dus: weergaloze muziek? Ik schort mijn oordeel nog even op, tot Peter Evans een keer is komen jammen in de Groninger Smederij, bijvoorbeeld. Da's toch de ultieme test. Klik hier voor foto's van dit concert door Willem Schwertmann. (Eddy Determeyer, 30.5.11) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
