|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Concert Dik hout, vette planken Benjamin Herman Kwartet, zondag 24 april 2011, Simplon, Groningen Jazzmuziek schijnt in sommige kringen een merkwaardig imago te hebben. Iets met onder visnetten pijproken in je geitenwollen sokken of zo, als ik het goed heb begrepen. Misschien is dat ooit zo geweest, zestig jaar geleden of daaromtrent. Maar zelfs dat waag ik te betwijfelen. Hoe het ook zij, jonge muziekliefhebbers ontdekken tegenwoordig onvermoede klanken via YouTube of iTunes en staan meer open voor Het Onbekende dan de popgastjes uit het predigitale tijdperk. Ook voor jazz en blues. Vandaar dat het heel goed werkte, het Benjamin Herman Kwartet in popcentrum Simplon. Temeer daar diens stijl helemaal niet zo ver bezijden het gangbare funky popvocabulaire ligt. Drummer Cyriel Directie is een niet al te subtiele roffelaar, gitarist Jesse van Ruller bleek ook niet vies van poppy gejank en organist Carlo de Wijs bleef paaszondag dichter bij Keith Emerson dan bij Jimmy Smith. Herman zelf, die hoe langer hoe meer op een locoburgemeester van een middelgrote groeigemeente gaat lijken, blies elementair. Voor het groepsconcept werden van dik hout stevige planken gezaagd, die meurden naar funk en naar vet. Jaren zestig souljazz zoals je die op Blue Note of Cadet kon vinden, maar dan nog platter, daar kwam het op neer. Daarbij blies de bassdrum van Directie de aanwezige bolerootjes strak langs de aanwezige lijfjes. Toen evenwel de bandleider een aantal nummers opdroeg aan legendarische stripteasedanseressen, bleven bolerootjes voornoemd keurig aan. Kijk, ook dat is Groningen. Terwijl 'Sherry Bottom' toch een perfect 'Harlem Nocturne'-achtig nummertje was, om in het idioom te blijven. Collegaatje 'Tempest Storm' viel meer in de categorie van apocalyptische visioenen met wraakgodinnen en wat dies meer zij. 'Khat', een soort narcotisch zoethout, heeft volgens Benjamin alleen effect als je er hele bossen van wegkauwt, wat Directie dan weer goedmaakte door vol in de aanval te gaan. Over werkzame stof gesproken. In 'Cherry 2000' beukte de drummer ons andermaal naar het nirwana, vervolgens liet hij de beat wegsterven, waarop het publiek het heft in handen nam en keurig op de twee en de vier klappend het vuurtje brandend hield. En terwijl Cozy Cole ergens op de achtergrond onhoorbaar doch sonoor 'Cherry 2000 – Part Two' bromde, zette Directie zijn ranselpartij vrolijk voort. (Eddy Determeyer, 13.5.11) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
