Cd
Riccardo Luppi's Mure Mure – 'Live In Milano' (El Negocito Records, 2010)

Wie in Vlaanderen woont en de avant-garde jazz een warm hart toedraagt, die kan intussen niet meer naast El Negocito kijken, het Gentse restaurantje dat na tien uur 's avonds steevast wordt omgebouwd tot een club voor free jazz en experimentele muziek. Het is bovendien ook een platenlabel, dat indrukwekkend van start ging met een duorelease van Jeroen Van Herzeele en Giovanni Barcella. Deze vierde release laat echter iets van een heel andere aard horen.

De Italiaanse tenorsaxofonist Riccardo Luppi heeft een sound die soms erg sterk op die van de Amerikaan David S. Ware lijkt, en dat terwijl de ritmesectie die hem hier ondersteunt (bassist Manolo Cabras en drummer João Lobo) met even veel verve de vrije oorden opzoekt. Sommige passages zijn duidelijk geworteld in de freejazzrevolutie van de jaren zestig (denk aan Albert Ayler, Archie Shepp en Pharoah Sanders), met een bluesy schwung en nerveus onderliggend gerammel dat misschien niet echt 'swingt', maar dan toch een immense dynamiek aan het geheel geeft.

Wat dit kwartet een ongewone, zelfs markante sound geeft, is de aanwezigheid van Lynn Cassiers (zie ook Jozef Dumoulins project Lidlboj), een jazzzangeres met een zwak voor elektronische speeltjes en manipulatie, die regelmatig erg bepalend is voor het totaalgeluid. Is het soms al zoeken naar pure (free-)jazz bij deze band, dan sleurt zij haar drie kompanen vaak mee in haar kielzog, op weg naar een avant-gardewereld, waar elektro-akoestisch experiment en rotzooien met textuur dominant zijn.

Hoewel ze ongetwijfeld een aardig stukje kan zingen, krijg je dat zelden te horen; die stem wordt immers verwerkt met loops, vervormd en bewerkt, en breekt soms resoluut met het conventionele door te kiezen voor het met noise flirtende experiment, wat niet altijd even goed uit de verf komt. Bij het onheilspellende 'Caronte’s Bell' denk je meteen aan Diamanda Galás' hysterie en tijdens het etherische 'Cross Fades' zorgt haar sirenengezang voor een verrukkelijk contrast met Luppi's klaagzang op de tenorsax, maar in 'Sure Enough' blijft het vooral steken bij kinderlijke theatraliteit. Gelukkig krijgt de tweede helft van het stuk nog een potige free-jazz wending.

Geen spetterend succes over de gehele lijn dus, maar het moet gezegd: Luppi en co. zijn vastberaden om de platgetreden paden te vermijden en voor een groot stuk gaat hen dat goed af. Er wordt gespeeld met een enorme drive en de knetterende intensiteit spat soms uit de speakers bij het beluisteren van de plaat. El Negocito maakt het zich ook niet bepaald makkelijk door zo vroeg in zijn bestaan al te kiezen voor muziek die ongetwijfeld voor sterk verdeelde reacties zorgt, maar ook dat getuigt van lef. Laat ze maar doen, die Gentenaars, we kunnen wel een paar barricadenbestormers gebruiken.

(Guy Peters, 6.3.11) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.