|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 In memoriam George Shearing Op 91-jarige leeftijd is op maandag 12 februari 2011 de pianist George Shearing aan een hartstilstand overleden. De in 1919 in Engeland blind geboren Shearing kreeg op jeugdige leeftijd pianoles, bleek een talent te zijn en had interesse in jazzmuziek. Hij bewonderde Fats Waller en Teddy Wilson. In 1937 hoorde de Amerikaanse jazzjournalist en promotor Leonard Feather hem spelen tijdens een jamsessie in de Londense Rhythm Club. Hij zorgde er later voor dat Shearing zich in de Verenigde Staten kon vestigen. Zo ver was het nog niet. Tijdens en kort na de Tweede Wereldoorlog speelde Shearing als pianist/accordeonist in de orkesten van Claude Bampton en Bert Ambrose. In het beroemde Engelse muziektijdschrift Melody Maker werd hij regelmatig tot Engelands jazzpianist nr.1 verkozen. Eind 1947 vertrekt hij dan uiteindelijk naar Amerika, hetgeen in 1947 resulteert in een platensessie voor het label Discovery. Op die plaat wordt de 'Shearing Sound' geïntroduceerd. De locked hands-pianostijl in combinatie met de unisono partijen voor vibrafoon en gitaar wordt Shearings handelsmerk en vindt een miljoenenpubliek. Het succesvolle kwintet bestaat uit vibrafonist Majorie Hyams, gitarist Chuck Wayne, bassist John Levy en slagwerker Denzil Best. 'September In The Rain' wordt een grote hit voor het kwintet. Later zal die worden overtroffen door Shearings compositie uit 1952, 'Lullaby Of Birdland'. Gedurende een groot aantal jaren houdt de succesformule stand, onder meer door toevoeging van latin percussie-instrumenten. In de jaren vijftig en zestig kent Shearing's populariteit nauwelijks grenzen. Hij maakt dan in die periode voor Capitol en MGM tientallen goed verkopende platen, waaronder 'The Swingin’s Mutual!' (met zangeres Nancy Wilson), 'Nat King Cole Sings / George Shearing Plays', 'George Shearing Meets The Montgommery Brothes', 'Jazz Moments' (met bassist Israel Crosby en drummer Vernel Fournier) en 'Beauty & The Beat', het vermaarde album met zangeres Peggy Lee. Eind jaren zestig is zijn populariteit wat tanende, maar hij weet zich te handhaven en treedt nog steeds veelvuldig op, vooral in triobezetting. Hij sluit een platencontract met Concord. Voor dat label maakt hij ook een grote hoeveelheid albums: in diverse kleine bezettingen, met Mel Tormé en solo. Voor drie Amerikaanse presidenten – Gerald Ford, Jimmy Carter en Ronald Reagan - heeft hij geconcerteerd. Lichtvoetige, melodieuze, harmonieuze, elegante pianomuziek, voor presidenten en een groot publiek. In 2007 werd hij in Engeland geridderd. Hij zei daarover: "I don't know why I'm getting this honour. I've just been doing what I love to do." (Jacques Los, 16.2.11) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
