|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Concert Lehmans hippe, slimme, ultramoderne jazz Steve Lehman Octet, zondag 23 januari 2011, Bimhuis, Amsterdam Altsaxofonist en componist Steve Lehman is al een aantal jaren de geroemde nieuwkomer op de avant-garde jazzscene. Lehman heeft gestudeerd bij Anthony Braxton en Jackie McLean, en gespeeld met onder anderen Dave Burrell, Vijay Iyer en Oliver Lake. Hij heeft in relatief korte tijd composities geschreven voor grotere orkesten en eigen ensembles opgezet. Naast zijn Octet leidt hij samen met saxofonist Rudresh Manthappa het kwintet Dual Identity, met onder anderen gitarist Liberty Ellman. Steve Lehman schrijft muziek waarover diepgaand is nagedacht. Hij houdt zich ook bezig met 'spectral music', een componeerbenadering gericht op esthetische timbrestructuren en frequenties, waarvan Tristan Murail één van de pioniers is en bij wie Lehman ook heeft gestudeerd. Lehmans composities zitten intelligent doorwrocht in elkaar, maar hebben tegelijkertijd een sterke flow, mede door ritmische elementen van funk en hiphop en zelfs flarden drum 'n bass. Zo was drummer Tyshawn Sorey constant bezig met verschoven en gebroken, gecompliceerde ritmes. In 'Living In The World Today', een bewerking van Wu Tang Clan's rapper GZA/Genius, werd het ritmisch accent hikkend verlegd in een uitgesmeerde hiphop meets modern jazz. In een vol Bimhuis waren de meeste gespeelde werken afkomstig van Lehmans laatste cd 'Travail, Transformation & Flow', in 2009 door de NY Times gekozen als jazzalbum van het jaar. Bassist Drew Gress zette een enorme vaart bovenop het al zeer sterke drumwerk van Sorey. Samen waren ze ongenadig swingend en stuwden de muziek mijlenver vooruit. Gress is een veelgevraagd bassist, en terecht. Hij heeft gespeeld met mensen als John Abercrombie, Tim Berne en Ravi Coltrane. Lehman zelf heeft een scherp, edgy geluid. Hij was minder vaak als solist op de voorgrond, maar meer steeds in samenwerking met trompettist Jonathan Finlayson en de andere blazers. Finlayson klonk even prachtig subtiel met alleen de drums. Het enige moment waar de vibes even hadden moeten worden losgelaten. Tenorsaxofonist Mark Shim viel op met een paar zeer sterke, geïnspireerde solo's. Over dat alles heen lagen de geweldig indringende vibes van Chris Dingman en de beetje duistere, prachtige tubaklanken van Dan Peck. Lehmans muziek is hippe, ultramoderne jazz-in-beweging. Het klinkt zo nieuw en met een toekomstgerichte visie, het is een soort 'shape of jazz to come' (naar Ornette Coleman), maar dan een halve eeuw later. Een spannend kijkje in de glazen bol. Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Maarten van de Ven. (Margretha van den Bergh, 13.2.11) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
