Cd
Jamaaladeen Tacuma - 'For The Love Of Ornette' (Jazzwerkstatt, 2010)

Bassist Jamaaladeen Tacuma is de Bootsy Collins van de free funk. Hij debuteerde op 19-jarige leeftijd uit het niets bij de allergrootste jazzmuzikant die er op dat moment was: Ornette Coleman. Net als bij Bootsy en James Brown is er tussen Tacuma en Ornette altijd een soort van leerling-meester relatie geweest. De latere projecten die Tacuma deed, waren vrijwel altijd in het idioom dat hij samen met Ornette had ontworpen. De grootmeester volgde daarentegen rustig zijn weg en keerde na Prime Time (de band waarin Tacuma de motor was) terug naar de akoestische jazz. Colemans 'Sound Grammar' uit 2007 is het meest recente document dat we van hem hebben. Het is dan ook zeer te verwelkomen dat Ornette weer eens officieel op cd verschijnt. Op internet zijn wel bootlegs van festivaloptredens te vinden, maar dat is niet hetzelfde, al was het maar vanwege de geluidskwaliteit en Ornette's zwakke gezondheid, die musiceren op het scherpst van de snede niet altijd toelaat. Dat hij nog tot veel in staat is, kan eenieder beamen die de laatste editie van North Sea Jazz of Colemans concert in Brussel in 2008 heeft gezien.

Dat Coleman uberhaupt verschijnt op een cd die niet zijn eigen is, is zeer zeldzaam. Jackie McLean, Charlie Haden en James Blood Ulmer zijn zo'n beetje de belangrijkste van Ornette's incidentele bandleiders. Dat daar iemand bij komt die zo doordrenkt is van Ornette's harmolodics, moet gevierd worden. Daarom alleen al moet deze cd in de verzameling van elke jazzliefhebber.

De plaat is bijna een facsimile van alles dat Coleman ooit heeft gedaan. Er is free funk, blues, free jazz en Arabische muziek. Het geheel voelt dan ook soms wat onsamenhangend aan. Tegelijkertijd is het echter hartverwarmend om de grote man zelf te horen. Bandleider Tacuma is goed op dreef, zodat het geheel altijd geweldig stoomt. Met name 'Funky Stomp' is een mooie showcase voor diens talent. Zijn samenwerking met drummer Justin Faulkner is uitstekend. Deze piepjonge slagwerker weet hoe hij moet kleuren en invullen in de vrije gedeeltes, terwijl zijn shuffle-achtige bijdrage op 'Celestial Conversations' ook effectief is.

Naast Coleman is de Britse Toni Kofi de tweede saxofonist, op tenor. Deze houdt zich bescheiden op de achtergrond en vult Ornette's kronkelende solo's prima aan. Zijn eigen solo's volgen een patroon dat dichter bij de akkoorden ligt en duidelijk een formelere scholing laat zien. Toch houden ze de aandacht vast en doen ze in een vrije context denken aan die van Colemans meest onderschatte medestander, Dewey Redman. Wanneer er meer structuur is, zoals op 'Vibe On This, OC', is zijn spel meer als dat van een young lion en zijn samenwerking met Tacuma en Faulkner uitstekend. De heren laten hier zien dat ze een paar generaties jonger zijn dan Coleman en dus ook de popmuziek van de jaren tachtig begrijpen. Coleman speelt helaas dan ook niet mee, net als op het laatste nummer, 'Celebration On Prince Street'.

Een interessant gegeven is de bijdrage van Wolfgang Puschnig. Deze beperkt zich tot de dwarsfluit en de hojak, een soort dubbelriet, te vergelijken met de hobo of de duduk. Als fluitist is zijn bijdrage niet bijster memorabel. Hoogstens is het een adequate invulling achter de beide saxofonisten. Puschnigs bijdrage op de hojak is echter uitmuntend, al was het maar omdat het op miniatuurschaal herinneringen oproept aan de Master Musicians of Jajouka, de Marokkaanse muzikale orde waarmee Coleman op 11 juli op North Sea stond en waarmee hij in de jaren zeventig opnam. Hier steekt zijn spel prachtig af tegen dat van Ornette, die duidelijk meer heeft aan blaasinstrumenten dan aan harmonische begeleiding.

In dat opzicht is de aanwezigheid van de piano ook een betrekkelijke zeldzaamheid. Dat was sinds 1993 niet meer voorgekomen, en daarvoor zat dat instrument eigenlijk alleen in Colemans vroegste band, die werd geleid door Paul Bley. In het meer vrije werk, vooral de pseudo-suite die het eerste deel van de cd beslaat, is de bijdrage van toetseniste Yoichi Uzeki wat beperkt. Vaak speelt ze enkele noten, zonder linkerhand, om de problemen van het harmonisch inlijsten van deze muziek te omzeilen. Af en toe zijn er snelle loopjes en invullingen achter de prominente bas- en saxpartijen, maar daarmee is haar bijdrage wel af. Pas wanneer er gefunkt wordt, blijkt zij een zeer adequate, zij het niet bijster inventieve pianiste.

Dat geeft echter niet. Zoals gezegd is deze plaat een bonte verzameling van stijlen en ideeën, maar vooral een hommage van de leerling aan de meester. Iedereen die deze cd hoort, zal teruglopen naar zijn platenkast, omdat het ene nummer lijkt op 'Dancing In Your Head', het volgende op 'Lonely Woman' en weer een ander op 'Rejoicing' of 'Turnaround'. Wie Colemans andere platen allemaal niet bezit, zal zich genoodzaakt zien ze aan te schaffen. 'For The Love Of Ornette' is de charmantste, vriendelijkste en luchtigste kant van Ornette Coleman, gepresenteerd door een van zijn beste leerlingen. Uiteindelijk, net als de kleine man met de scheve tandjes, de zelfgemaakte soepjurken, plastic saxofoon en de minzame glimlach, is het het geheel onweerstaanbaar.

Meer horen?
Op de

Labels: cd

(Sybren Renema, 20.2.11) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.