Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Cd
Abbey Lincoln – 'Melancholy' (Jazz Cat Records, 2010)

Opname: 1957-1959

Zangeres Abbey Lincoln was onmiddellijk herkenbaar. Zoals ze haar alt om de woorden vleide en die woorden tegelijkertijd inhoud en gewicht wist te geven, nam ze je mee op reis naar haar ziel en inspireerde ze een complete generatie jongere jazzzangeressen.

Op 'Melancholy' is materiaal bijeengebracht dat afkomstig is van vijf verschillende sessies uit het begin van haar jazzcarrière. Opvallend is het kaliber van haar begeleiders. Kenny Dorham, Art Farmer, Julian Priester, Sonny Rollins, Benny Golson en Philly Joe Jones blijven bescheiden op de achtergrond. Een verrassing is pianist Wynton Kelly, die in 'Don’t Explain' de bas van Paul Chambers overneemt en daar heel goed mee uit de voeten blijkt te kunnen. Heel mooi is hier ook de gestopte trompet van Dorham achter de vocaliste, die deze Billie Holiday-klassieker naar mijn smaak een ietsje te veel vibrato heeft gegeven. Naast Holiday, van wie ze ook 'My Man' zingt, eert Lincoln grote voorgangers Aida Ward en Ethel Waters. Die hadden het nummer 'Porgy' dertig jaar eerder op hun repertoire staan. Deze song heeft inhoudelijk wel iets weg van Du Bose Heywards 'I Loves You Porgy', uit de opera 'Porgy and Bess', maar is toch echt een jaar of zeven ouder.

Lincolns vertolking van 'Afro Blue', in een sterk, simpel arrangement van ik vermoed pianist Cedar Walton, is waarschijnlijk de allereerste vocale versie van deze standard. De tekst is van Oscar Brown Jr., op dat moment eveneens aan het begin van zijn carrière. Brown zou in 1960 samen met Lincolns echtgenoot, drummer Max Roach, het monumentale 'We Insist!' schrijven, hun niet mis te verstane pleidooi voor gelijke burgerrechten in suitevorm. Met het drieluik 'Triptych', waarin Abbey, begeleid door het mitrailleurvuur van Roach, alle frustraties en boosheid eruit krijst. Die schreeuw is letterlijk in de groeven van de lp te zien, een 5,5 millimeter breed gebied waarin wanhoop en waanzin om de voorrang vechten. Iets van die intensiteit, van die pijn horen we hier al in haar eigen compositie 'Let Up', waarvan ze de woorden liefkoost, terwijl Julian Priester in een hoekje van de studio zachtjes zijn gedempte trombone laat spreken.

(Eddy Determeyer, 24.2.11) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.