|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Concert Every inch a Holland Dave Holland Quintet, zaterdag 23 oktober 2010, Bimhuis, Amsterdam Kennen, nee, persoonlijk kennen doe ik bassist Dave Holland niet. Maar het zou me verbazen wanneer hij niet een bescheiden, goedlachse gentleman was, wars van kouwe drukte en holle heethoofdjes. Every inch a Holland. De wilde honden in zijn Quintet mogen uit alle macht aan hun tuigjes rukken, de menner houdt glimlachend de touwtjes stevig in handen. Dat is inderdaad de indruk die je krijgt van een concert door het Dave Holland Quintet. De sidemen kunnen hijgend en schuimend van verlangen aan maatstrepen en akkoordschema's trekken, het flegma van de leider houdt hen keurig in het gareel. Die onverstoorbaarheid zal ook trompettist Miles Davis aangesproken hebben, toen die de Engelsman in 1968 voor zijn band vroeg. Ook in de hoogste tempi blijven de solo's van dit Pietje Precies onder controle. Aan de andere kant hoef je van hem in een nummer als 'Walking The Walk' geen walking bass te verwachten. Zijn Walk is eerder een huppelpasje. De thema's kunnen parallelle lijnen zijn die door de blazers Robin Eubanks (trombone) en Chris Potter (saxofoons) getrokken worden, of, en dat is spannender, een soort mozaïeken waarbij Eubanks en Potter hun steentjes eendrachtig aan het patroon bijdragen. Daarbij spreidt de ritmesectie voor hen een comfortabel bedje zonder uitstekende springveren. De band als geheel werkt als het spreekwoordelijke Zwitserse uurwerk. Of moeten we tegenwoordig zeggen: als de spreekwoordelijke chipsmachine van ASML? Eubanks soleert soms op basis van melodische fragmentjes die hij dan laat muteren, maar hij kan ook heel ouderwets à la Kid Ory met vette smears de boel lekker onderkotsen. Potters solo's zijn keitjes die over het water van een vijver springen – alleen blijft zijn sax langer in de lucht dan die steentjes. Ondertussen heeft zijn tenor een majestueus geluid, dat hij in het al genoemde 'Walking The Walk' breeduit etaleert. De meest intrigerende bijdragen kwamen van Steve Nelson op vibrafoon en marimba. Wat is deze man gegroeid de laatste vijftien jaar! Hij soleert niet zozeer in lijnen alswel in ogenschijnlijk geïsoleerde statements. In harmonisch opzicht heel avontuurlijk, zodat het beeld van Thelonious Monk duidelijk doorkwam. En zeg nu zelf, is er in het Bimhuis een mooier beeld denkbaar? (Eddy Determeyer, 27.10.10) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
