|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Concert Lekker hobbelen met Behsat Uvez dinsdag 22 juni 2010, De Smederij, Groningen Eerder en elders heb ik al eens een lans gebroken voor dansles op de conservatoria. Serieus: muziekstudenten zouden om te beginnen het ritme in hun lijfje moeten voelen eer ze aan compositie en interpretatie kunnen denken. Zoals alle klassieke studenten zouden moeten leren improviseren en hun afhankelijkheid van blaadjes met bolletjes dienen af te zweren, net als alle Grote Meesters, van Johann Sebastian Bach tot Edward Kennedy Ellington dat deden. Maar dit terzijde. Nu Nederland in weerwil van alle Wildersmannen in rap tempo verder interculturiseert, wordt de kwestie van de ritmes alleen maar pregnanter. Turkse improvisatiemuziek zoals we die in De Smederij hoorden, voelt alsof we in een kar hobbelen met wielen die respectievelijk achtkantig, negenkantig, elfkantig en zeventienkantig zijn. Een hele klus voor witmensen voor wie een walstempo al far out is. Maar zou je op die muziek dansen, dan valt alles moeiteloos op zijn plek. "Haren-Veendam, Haren-Groningen," spelde sazspeler Behsat Uvez het ritme van een volledig geïmproviseerd stuk in 9/8. Het pleit voor het vakmanschap en de muzikaliteit van de noordelijke azen (Thomas Hilbrandie - gitaar, Diederik Idema - piano, Oeds Bouwsma - zessnarige basgitaar en Steve Altenberg - drums) dat ze op het rechte pad bleven. Hilbrandie speelde feilloze unisono-guirlandes met de saz (luit) van Uvez. Altenberg moest diep in zijn buideltje met asymmetrische ritmes tasten om de leider op darbuka (kleine vaastrommel) bij te benen. Het enige instrument dat een verweesde indruk maakte was de piano. Misschien was een afgeragd bluesklavier hier beter op zijn plaats geweest. Idema's clusters werkten in ieder geval beter dan zijn single-note lijnen. Behsat Uvez is ook een zanger zonder weerga. Zijn gebronsde, krachtige en expressieve geluid bracht de pure vreugde en de peilloze weemoed van zijn melismatische liederen perfect over – al verstonden we er geen woord van. Geen wonder dat dit voormalig lid van het Turks Staatsensemble inmiddels een van Nederlands meest succesvolle exportproducten is, dat overal ter wereld op interculturele festivals straalt. Na de pauze schakelde De Smederij zoals gebruikelijk over op de jamsessiestand. Cellist Eduardo Tonietto hield de oosterse melancholie nog even vast in 'So What', Frank Wingold vertelde dwaze dwarse gitaarverhaaltjes en Steve Altenberg was weer helemaal in zijn hummetje nu hij weer onbekommerd mocht roffelen en razen. Maar het was altist Lorim Georgione Lepodotu die de show stal met een schroeiende solo waarmee hij héél, héél dichtbij het Grote Ronken kwam, ergens ver weg daarboven. (Eddy Determeyer, 8.7.10) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
