Cd
Christian Scott - 'Yesterday You Said Tomorrow' (Concord Jazz, 2010)
Opname: april 2009

Ere wie ere toekomt: Christian Scott is zonder twijfel één van de meest eigenzinnige, eigentijdse geluiden die het hedendaagse jazzlandschap rijk is. Nadat hij de tent van Gent Jazz in de zomer van 2009 plat speelde met een bijzonder strakke, overtuigende set, was het uitkijken geblazen naar deze nieuwste cd-opname. Die valt, in het aanschijn van het concert dat Scott toen met zijn kwintet bracht, ietwat tegen; de registratie mist wat schwung en de muzikanten hebben niet de bezetenheid waarmee ze live op het podium stonden.

Nochtans is 'Yesterday You Said Tomorrow' nog steeds een erg sterke weergave van het talent van Christian Scott. Eind jaren negentig maakte de jongeling een opgemerkt debuut en amper tien jaar later speelde hij al een stevige reputatie bij elkaar op de grote Amerikaanse en Europese podia. In Nederland werd Scott bijvoorbeeld onlangs genomineerd als 'Artist Deserving Wider Recognition', wat hem daar enkele concerten opleverde. Met de uitstraling van een puberende rapper en gekend als reclamebeest voor onder meer Dior, is het moeilijk om de figuur Scott serieus te nemen. 'Yesterday You Said Tomorrow' veegt de twijfels echter van tafel; Scott begeestert met zijn composities en zijn improvisaties op onnavolgbare wijze. De fans nemen dure woorden in de mond als ze zeggen dat Scott "de nieuwe Miles Davis" is, maar als de amper 27-jaar oude rijzende ster zich blijft ontwikkelen zoals hij bezig is, zou die profetie wel eens bewaarheid kunnen worden.

De grote sterkte van het Christian Scott kwintet is het grote gevoel voor melodie, wat deze jazz - hoe expressief en schreeuwerig ze soms ook mag worden - altijd verteerbaar en 'mooi' maakt. In zijn composities gaat hij trouwens expliciet op zoek naar de lyriek, wat enkele prachtige thema's oplevert. In onder meer 'K.K.P.D.' koppelt de man daar een fantastische improvisatie aan vast, een mokerslag waar we niet snel van zullen bekomen. Ook van de betere pop is Scott niet vies; de stijlvolle bewerking van Thom Yorke's 'The Eraser' brengt nagenoeg dezelfde emotie over als het origineel van de frontman van Radiohead. 'Angola LA & The 13th Amendment' is dan weer een strak stuk, waarin Scott de pannen van het dak toetert. De politieke lading achter de compositie, namelijk dat dwangarbeid voor gevangenen in het Amerika van vandaag nog altijd legaal is, zadelt Scott met zodanig veel woede op, dat je zijn kwade temperament voelt borrelen en overkoken in zijn duizelingwekkende improvisatie. Wie goed luistert, hoort doorheen het album overigens meermaals een muzikant schreeuwen naar de andere muzikanten dat het "luider en harder" moet. Wie die momenten op Gent Jazz live meemaakte (en Scott dat in levende lijve zag doen), heeft er misschien nog altijd kippenvel van.

Het spijtige is dat de sound iets te weinig gebald is; hier en daar laat de band leemtes waar geen leemtes horen te zijn. Onder meer 'After All' is zo'n compositie die nergens heen gaat. Ook de bandleden zijn niet allemaal even sterk. Christian Scott kondigde 'zijn' pianist Milton Fletcher vorig jaar op Gent Jazz aan als "één van de meest beloftevolle talenten van zijn generatie", wat Fletcher ook in de studio boekstaaft met enkele krachtige improvisaties. Over gitarist Matthew Stevens is dan weer niet iedereen het roerend eens; zijn traag op gang komende, slepende solo's verdrinken op den duur nogal in een waterval aan noten, en het lijkt soms alsof de man zomaar wat speelt.

Chrstian Scott compenseert de wat mindere kanten van zijn groep echter ruimschoots. Het mooie is overigens dat Scott niet zonder boodschap komt: 'Yesterday You Said Tomorrow' is vorm gegeven (zowel muzikaal als puur fysisch) als een ode aan de oudere jazzalbums uit de jaren zestig, wat de cd een geestig uitzicht verleent. De titel zou dan weer kunnen verwijzen naar het gebrek aan daadkracht dat politici vandaag de dag tentoonspreiden. Veel beloftes, weinig dadendrang: Scott is één van de jonge muzikanten die zich (net als pianist Jason Moran overigens) inzet voor een betere leefwereld, wat hem in deze barre tijden een des te sympathieker aureool verleent. Jong talent met buitengewoon veel potentieel kortom, al is het album in zijn geheel te weinig uitgepuurd en heeft het iets te veel slappe momenten.

Deze recensie verscheen eerder op Kwadratuur.be

(Jan-Jakob Delanoye, 15.6.10) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.