|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Concert When the caged bird sings... Roderik Povel Septet, dinsdag 4 mei 2010, Theater aan het Vrijthof, Maastricht Zanger Roderik Povel presenteert 'When The Caged Bird Sings'. Ik zit op het puntje van mijn stoel. Dat blijft het hele concert zo. De zaal is tjokvol. De brandweer is boos. Enkele laatkomers slepen plastic stoelen aan en versperren de doorgang naar de uitgang. Dat is het enige dat mis is vanavond. Roderik Povel, toont bescheiden, zonder opsmuk of kapsones, dat hij een zaal van meer dan 130 mensen kan boeien met poëzie, door gewoon zichzelf te zijn van de eerste tot de laatste minuut. De zanger in hem behoeft geen betoog, dat zit goed en dat hoor en voel je al na enkele minuten. Hij beheerst á tonale inzetten, zingt zonder enige moeite lekker warm en jazzy van laag naar hoog en kan, als hij dat wil, zelfs meeslepend mooi zingen. De voordrachtkunstenaar in hem is opgestaan, de componist in hem heeft zijn werk goed gedaan. Povel heeft een interessant groepje samen weten te stellen, dat gaat voor het avontuur, de spelvreugde en nu en dan de vrije ruimte. Dit gaat niet ten koste van de eenheid of de lijn; die weet de zanger goed vast te houden. Een gemotiveerde band dus, die zich laat leiden. Geconcentreerd tot de laatste vezel, zonder dat het overspant. Indrukwekkend en mooi afgewerkt is de bijdrage van de percussionist/slagwerker Etienne Nelissen, die gebruik maakt van alles waar geluid uit komt. Zoals de kleine ijzeren ketting die hij opeens op zijn snare laat vallen, alsof de kooideur dichtslaat. Ketenen: slavernij en menselijk leed klinken door in de stilte van de volle zaal. Zingend vertellen, zingend beleven, zingend lijden, zingend lachen, zingend verliefd zijn en zingend onderdrukking verdragen en aanklagen. Povel voelt de dichter aan en brengt zijn poëzie opnieuw tot leven, zoals een schrijver dat graag zou willen; de nadruk op het geschrift en niet op de brenger van de boodschap. Hij interpreteert, zonder de oorsprong los te laten. Waar het om gaat, het boek, houdt hij stevig omklemd vast. De ziel van de bron waaruit hij put, poemwriter en een van de eerste zwarte professionele schrijvers Paul Laurence Dunbar. Het klinkt als een song, als het moet klinken als een song. De strijkers brengen extra melange in de wandeling over Lover's Lane. Het functionele, met goed gevoel voor visuals, 'faden' van de teksten komt bijzonder goed over en voegt iets wezenlijks toe. Door geen gebruik te maken van historische foto's, oude teksten en/of handgeschreven kriebels van de schrijver winnen de teksten aan actualiteit. Hier toont de beperking de meester. Een fraaie toepassing van de kunst van het weglaten. De overschakeling naar vette funky jazz mag van mij directer dan de opbouw waarvoor nu gekozen is. Knal d'r in, zou ik zeggen. Blaas de eerste drie rijen maar tegen de achterwand. Saxofonist Daniël Daemen heeft de saxen onder controle en veel in zijn mars, zeker wanneer hij de vrijheid durft te nemen en de techniek op dat moment achter zich durft te laten. Een avond muziektheater van het goede soort. Je moet er wel open voor staan, dat zeg ik erbij. Wie met een whisky lallend achterover wil hangen in de jazzclub, is hier misplaatst. Visueel stuntwerk blijft uit en dat past hier ook niet. Vanavond is duidelijk dat alle 130 bezoekers ervan houden. En als ze kwamen omdat ze Roderik zo aardig vinden of een zwak hebben voor de guitige violiste, dan gaan ze met iets anders naar buiten: inzicht in zangkunst, liefde voor poëzie en een rugzak vol mooie muziekmomenten. Een verrijkende avond dus. Jazz Maastricht kiest er bewust voor om professionele muzikanten uit de regio een podium te bieden. Vanavond blijkt dat bijzonder waardevol; de livepresentatie van de cd 'When The Cage Bird Sings' is professioneel en ontwapenend. De jazzperformance licht een tipje van de sluier van Dunbar en het fraaie African English klinkt cool. De cd is een prima mix van muziek en vertelkunst door een professionele performer, die met dit mooie project een bijzondere ode heeft afgeleverd. Boeiend, inspirerend, mooi. Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Cees van de Ven. (Jo Dautzenberg, 12.5.10) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
