|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Concert Muzikale eenheid met harmonische diepgang Diana Torto & John Taylor, vrijdag 23 april 2010, Paradox, Tilburg John Taylor is één van Europa's meest gevierde jazzpianisten en componisten. De bijna 68-jarige Brit is hoogleraar Jazz Piano aan het Keulse Muziek College en lector in de jazz op de Universiteit van York. In 1977 formeerde hij het trio Azimuth met Norma Winstone en Kenny Wheeler, en later werd hij lid van het Kenny Wheeler Quartet. Het concert van vanavond is één van de twee duoconcerten met de Italiaanse stemkunstenares Diana Torto die Taylor in Nederland geeft. Over Torto is in Nederland nog niet zo veel bekend. In Italië heeft ze een behoorlijke staat van dienst opgebouwd in het jazzcircuit en geeft ze les op diverse conservatoria. Ook tijdens optredens van Taylor met Wheeler is zij een regelmatige gast. In februari van dit jaar brachten Taylor en Torto samen met bassist Anders Jormin een cd op de markt: 'Triangoli'. Dichtbij zijn klavier gezeten, beroeren Taylors vingers bijna liefkozend de toetsen en vinden de eerste klanken hun weg naar het publiek. Een gevoel van ontzag en bewondering voor zijn muzikale intelligentie overspoelt me gaandeweg het concert. Taylor voelt Torto feilloos aan en zijn verfijnde harmonische gevoeligheid komt in dit duo uitermate goed tot zijn recht. Diana Torto heeft een prachtige warme stem met een grote tonale zuiverheid. Haar timing is formidabel, evenals de afronding met een subtiel vibrato aan het einde van haar zinnen. Haar emotionele kracht komt met name tot uiting in lyrische stukken zoals 'Between Moons' en het Spaanse 'Deseo', waarin ook Taylors karakteristieke toucher een bijna poëtisch tintje krijgt. Of het nu een simpel wiegeliedje of een jazzstandaard is; Torto weet er door haar sterke inlevingsvermogen en improvisatietalent iets speciaals van te maken. 'Mi(s) Stango', een compositie van Torto, en 'Canter Nr. 1' (Kenny Wheeler) verdienen een eervolle vermelding. De groteske intro, het virtuoze pianospel van Taylor in 'Mi(s) Stango', en de onstuimige scat-escapades hierin van Torto zijn indrukwekkend. Taylor springt bijna van zijn kruk in de uptempo stukken en Torto gebruikt haar hele lijf; ze kreunt, schreeuwt, zucht of zingt met operastem. Goed getimede en zeer mooi uitgevoerde unisono's getuigen van een muzikale eenheid. En dan is daar steeds weer die subtiele afronding. Enig minpuntje is dat Torto veel dezelfde scatklanken gebruikt. Variatie hierin zou de aandacht en de concentratie van het publiek meer vasthouden. Bij het stuk van Wheeler, 'Canter Nr. 1', begint Taylor een melodie te spelen op de snaren van zijn piano. Dan volgt een langzame opbouw naar een climax, waarin Taylor losbrandt in zware bastonen en orkestrale akkoorden. Klassieke invloeden zijn hierin terug te vinden, evenals zijn unieke 'drumming' patroon. Het stuk eindigt waar het mee begon: die gevoelige melodie, tokkelend op de snaren van de piano. A real classy act! Klik hier voor enkele foto's van een concert van Diana Torto & John Taylor, gemaakt door Roberto Cifarelli. (Donata van de Ven, 4.5.10) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
