|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Concert Extreme electro-akoestische weefsels The Electro Acoustic Sessions, met o.a. Furt, Evan Parker, Phil Wachsmann, Agustí Fernández & Peter Evans, zaterdag 15 en zondag 16 mei 2010, Grand Theatre, Groningen Les Trois Jours zijn dood, leve de Electro Acoustic Sessions. Na negentien edities van het festival voor avontuurlijke Europese muziek vond het Grand Theatre, in casu programmeur Marcel Roelofs, dat het tijd werd voor iets radicaal anders. En radicaal zijn de Electro Acoustic Sessions: dit is geen festival voor weekhartigen. Voor deze eerste aflevering had de Britse saxofoonbestormer Evan Parker een programma samengesteld van ontmoetingen tussen akoestische en geestverwante elektronische geluidsartiesten. Aan de ene kant van het spectrum bevond zich het duo Furt, bestaande uit Richard Barrett en Paul Obermayer, die als Jut en Jul van achter een tafel hun elektronische speeltjes lieten spreken. Een compleet abstracte set was dat, met industriële noise in al zijn verschijningsvormen: bliepjes en kraakjes, zaagtand-sinusoïden, atoomonderzeeërs die hun weg onder het poolijs zoeken, Buck Rogers die op Flash Gordon botst, net om de hoek bij de intergalactische blikslagerij. Meer kop en staart hadden de confrontaties van ordentelijke muziekinstrumenten als de viool (Phil Wachsmann), trompet (Peter Evans) en sho (Ishikawa Ko) met evenzoveel computers. Evans blaast een soort trompet-in-diapositief. Alle normale registers en speelwijzen zijn hier taboe. Hij blijft zorgvuldig buiten de contouren van het instrument. Verwacht van hem met andere woorden vooral windvlagen, diep gerommel als van een ernstig ziek dier, armscheten en gepiep boven de 15.000 Hertz, waar Evans een lange neus maakt richting Leo 'The Whistler' Sheppard, de tot dusver hoogst blazende trompettist uit de jazzgeschiedenis. Zijn strapatsen kregen reliëf en gewicht door de computer van Walter Prati. Evan Parker zelf trad aan met een gezelschap van drie computernerds en violist Wachsmann. Het muzikale weefsel kreeg structuur door periodieke verdichtingen en verdunningen, waardoor merkwaardig genoeg toch weer een soort songvorm ontstond. Parker leek achterstevoren te blazen, dus met een zachte attaque en noten die niet netjes wegstierven, doch abrupt werden afgekapt. Hij maakte indruk met een circulair geblazen solo, waarbij hij subtiele permutaties op het materiaal losliet. Overigens was het bepaald weldadig om het Grand Theatre uit te stappen, de Meikermis op, die zich pal voor de deur op de Grote Markt voltrok. (Eddy Determeyer, 20.5.10) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
