|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
  Concert Doorleefd klinkende eenvoud Cd-presentatie 'Catharsis', Roelofs2 Lauscher Trio, dinsdag 6 april 2010, Jazz on the Roof, Schunck*, Heerlen De drie jazzjongens Geert Roelofs, Mike Roelofs en Werner Lauscher zijn mannen geworden, minnaars, echtgenoten, vaders, maar vooral muzikale maatjes. Genieten van muziek met een verdiepende toucher lijkt het motto. Een trio met een licht donkere voorkant. Symbool en realiteit met elkaar vermengen, ervaren ze als een soort verplichting. Het is meer dan het lijkt, of lijkt het meer dan het is? Het hoesje van de nieuwe cd, de cover, toont een berg met drie kruisen. De associatie met het lijdensverhaal van Jezus en de Calvarieberg dringt zich op, zeker rond Pasen. Wat heeft dat met jazz te maken? Je verwacht kou, kilte, pijn en verdriet, donkere wolken, noten die zich samenpakken met prangende stiltes. Je stelt je geest niet in op een vrolijke cd. Fout. Mike Roelofs is best een vrolijke eigenheimer, verborgen humor, verstopt in een vleugel, een man van weinig woorden, die zoekt naar de juiste klanken bij zijn beleving. Geert Roelofs legt zijn woorden net als zijn poëtische drumlijnen en accenten ook al op de weegschaal en bassist Werner Lauscher lacht werkelijk altijd, maar zegt eigenlijk niets. Beslist geen moppentappers of buskomieken. Het is een authentiek driemanschap. Breed opgesteld, onmiskenbaar zichtbaar tegen de grote ramen van het Schunck* Glaspaleis. Uitnodigend? Dat is wat te veel gezegd. Eerder beleefd uitgenodigd. Je mag erbij zijn... zolang als het duurt. Jazz? Het trio maakt gecomponeerde muziek die geïmproviseerd klinkt. Jazz is de look van de formatie, jazz is de klankkleur. Improvisatie? Nee. Niet ter plekke. Wel open. Dan weer traag voortslepende piano-akkoorden, dan weer opjagende onmiskenbare jazzthema's. Net als de heuvel die aan de binnenkant van de hoes uitkijkt over de zee; een zich voortslepende stilstand: 'wachtensmoe'. Technisch? Ze zoeken naar punctueel samenspel en dat vinden ze ook. Gecompliceerd? Soms. Verbeeldend, verhalend, meeslepend? Allemaal ja en nee. Voorbij de handige pingel dansen de pianonootjes verliefd in het binnenvallend zonlicht. Ongeduldig, zonder een waarom. Hier wordt niet gemorst. Je kunt een zweem van dromerigheid ontdekken, maar hier wordt niet ge(ego)tript. Het is als de hypnotiserende werking van een langzaam draaiende ventilator. Speelse blues- en jazz-elementen in een bed van zielsverwanten. De poëzie aan de binnenzijde van de hoes is van Noor Roelofs, de echtgenote van Mike. De tekst ademt doorleefde angst voor vluchtigheid, een beetje noir. Naar zweet ruikend avondlicht dat zich neerlegt bij de invallende duisternis. Glen Corneille, nu al weer enkele jaren geleden noodlottig verongelukt, is tijdens dit concert voor mij onbetwist aanwezig. Niemand zegt het, maar hij is er wel. Dat maakt deze avond van dit trio apart en bijzonder. De presentatie van 'Catharsis' wordt een monument. Hij die er niet is, kleurt en keurt goed. Mike Roelofs, in alle openhartigheid een ruim experimenterend componist/pianist, wordt gewikt en gewogen, in zijn onvolmaaktheid gemeten aan zijn tot genie verheven voorganger. Het getuigt van wederzijdse moed en eerbetoon, dat de zwijgers zo sprekend aan dit avontuur met elkaar zijn begonnen en de podia opzoeken. 'Catharis' is doorleefd klinkende eenvoud, vooral doordacht gespeelde, open soms meditatieve muziek, en dat is de boodschap. Componeren wat je overkomt, de een schrijft over z'n jeugd, de ander over zijn koffer, een derde over een krant die opwaait in een stadspark. Mike Roelofs en co spelen zonder woorden. Waarom ook eigenlijk? Wat valt er te bespreken in trioverband, als je het al spelend zo kunt delen? Kruisen kunnen verlossen. Meer weten? Klik hier voor een recensie van de cd 'Catharsis' op Kwadratuur. (Jo Dautzenberg, 15.4.10) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
