Cd's
Kendrick Scott - 'Reverence' / Danny Grissett - 'Form' / Adam Rogers - 'Sight' / Jonathan Kreisberg - 'Night Songs' / Marcus Strickland - 'Of Song' / Alex Sipiagin - 'Mirages' (Criss Cross, 2009)
Opname: 2008

Criss Cross werd ooit opgericht om onderbelicht gebleven helden van labeleigenaar – en voormalig drummer – Gerry Teekens weer eens voor het voetlicht te halen. Zo beleefden Jimmy Raney, Warne Marsh, Dave Pike en anderen een tweede jeugd. Doch al snel verlegde Teekens zijn aandacht naar de jonge aanwas in New York en werd Criss Cross een van de belangrijkste labels die de nieuwe traditionalisten documenteerden.

De meest opvallende instrumentalisten van de recente worp zijn gitaristen Jonathan Kreisberg en Adam Rogers, en drummers Clarence Penn en Kendrick Scott. Scott, sideman van pianist Herbie Hancock, roept qua intensiteit, gevoel voor structuur en muzikaliteit herinneringen op aan Elvin Jones – hoewel de vergelijking daarmee ook gelijk ophoudt. Hij speelt dynamisch en stuwend en met zijn climaxen en het weer terugnemen van het gas geeft hij de muziek structuur. Ook in een ballad als 'You Know I Care' is de muziek intens en doorleefd. De spanning in 'Gingerbread Boy' laat niet af, alsof er gaande het nummer intensief wordt gebrainstormd. Doordat Scott zijn trommels nauwkeurig stemt, is hij in staat uitzonderlijk melodisch te spelen.

Op de cd van pianist Danny Grissett is dezelfde drummer een gewaardeerde hulp in de huishouding, die de motor met subtiele versnellinkjes en vertraginkjes aan de praat houdt. Gelukkig dat Scott hier achter de ketels zit, anders was deze plaat onherroepelijk in braafheid weggezakt.

Clarence Penn is misschien wat minder exuberant, maar zijn ensemblespel bij gitarist Adam Rogers is een openbaring. Rogers, Penn en bassist John Pattitucci luisteren geconcentreerd naar elkaar en reageren navenant vliegensvlug. De drie vormen de ritmesectie van tenorist Chris Potter, een eerdere ontdekking van Teekens die inmiddels een hele grote is. Rogers doet qua geluid sterk denken aan Wes Montgomery, maar blijkens de hoesfoto speelt hij gewoon met plectrum. De stukken op 'Sight' zijn zorgvuldig gearrangeerd, waardoor ook een oude favoriet als 'Yesterdays', met zijn in stoptime gespeelde melodie, fris blijft. De klassieke opleiding van de gitarist en de bassist schemert door in de contrapuntische compositie 'Kaleidoscope' van eerstgenoemde.

Jonathan Kreisberg opteert voor een veel minder gevoileerd geluid dan Adam Rogers. Negen ballads, is dat niet een tikje teveel van het goede? Nee hoor, dat is veel te weinig! Sterker nog: het lichtzinnige huppeltje van pianist Gary Versace stoort de melancholieke mist die over 'September Song' hangt. De gitarist weet zijn snaren fantastisch te buigen, waarmee hij indirect van zijn respect voor Django Reinhardt getuigt (Jim Hall lijkt een ander belangrijk baken). De meeste vrijheid gunt het trio zich in 'Nefertiti', dat in golven van intensiteit vorm krijgt.

Saxofonist Marcus Strickland had kennelijk zijn dag niet: ideeën worden nauwelijks uitgewerkt, alles blijft tergend tam en een eind breien aan een stuk is niet zijn sterkste punt. James Browns 'It’s A Man’s Man’s World' krijgt zo een potsierlijke behandeling. Meer 'It’s A Watje’s Watje’s World'.

Veel drama moet je ook niet verwachten van trompettist Alex Sipiagin. Hij klinkt beheerst en netjes, de dynamiek is beperkt. Het is dat hij hier de beschikking heeft over een viertal voortreffelijke krachten, van wie pianist Mulgrew Miller suggestieve spelletjes speelt met het ritme, een eind weg kan freaken, dan wel ostinato dreunen kan verkopen à la McCoy Tyner.

Deze recensie verscheen eerder in Jazz.

Meer horen?
Tracks beluisteren van deze albums? Ga naar de MySpace-pagina's van

(Eddy Determeyer, 19.2.10) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.