Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Concert
Drie percussionisten bij Ingrid Laubrock's Sleepthief

maandag 30 november 2009, Jazzpower, Wilhelmina, Eindhoven

'Als op dit moment iemand in de geïmproviseerde muziek - zowel in Europa als in New York - hoog in aanzien staat, dan is het wel de Londense saxofoniste Ingrid Laubrock', zo luidde de aanbeveling op de website van Axes/Jazzpower. Dus waren de oren gespitst toen het trio aantrad voor de eerste set.

Al snel werd duidelijk dat hier musici aan het werk waren met een broertje dood aan vooropgestelde regels en afspraken. Frank en vrij, inspireren, dwarsliggen, grooven, ontgrooven, instemmen, ontstemmen: dat was het waar het hier om draaide. Want er waren veel momenten waarbij je je afvroeg waar het uiteindelijk toe zou leiden. Uit fragmenten, flarden melodie, single notes, staccato arpeggio's en percussief gehamerde akkoorden uit Liam Noble's vleugel ontstond veelvuldig een frappant hoorspel.

Stukje bij beetje werd vanuit het niets gebouwd naar adembenemende climaxen, waarop Laubrock als in extase haar saxofoon liet screamen of liet klinken als bliksemschichten. Opvallend bij dit trio was de vaak sterk percussieve speelwijze. Zowel Noble als Laubrock bedienden zich veelvuldig van pulserend staccato spel. De saxofoniste ratelde loopjes in stijgende en dalende lijn als stroomstootjes uit haar instrument. Of liet de kleppen van haar instrument het werk doen. Af en toe was nauwelijks te onderscheiden wie wat speelde: Laubrock of drummer Tom Rainey. Zo dicht lag beider spel dan bij elkaar.

Noble gebruikte zelden het sustainpedaal; hij verkoos het kort en heftig aanslaan van zijn akkoorden. Deze waren vaak verrassend van samenstelling en misten hun uitwerking niet. Rainey anticipeerde of prikkelde met excellent drumwerk. Hij verstond de als morsetekens gespeelde bijdragen van zijn medespelers en diende hen subiet en ter zake van repliek. Of manoeuvreerde hen in een ritmisch gareel, als dat hem uitkwam. Alle drie verstaan ze de kunst om de muziek vorm en inhoud te geven, en de opbouw zodanig interessant te maken dat de oren gefocust bleven.

In abstracte stukken die massief klonken, kon zomaar ineens ruimte en transparantie ontstaan waarin ieder naar believen zijn kleur- en vormkeuze kon invoegen. Laubrock deed dat bijvoorbeeld in een van de laatste stukken van het concert door haar saxofoon zonder mondstuk aan te blazen, zodat deze klonk als een alpenhoorn. In een intimistisch pianissimo deel kon ze plotseling bezeten boosaardig op haar instrument fulmineren. Van tijd tot tijd beroerde Noble het binnenste van de vleugel, waardoor weer interessante accenten en ongewone harmonieën klonken.

Hier was sprake was van een goede blend tussen drie eigenzinnige en orginele musici. Vandaar dat dit trio zonder probleem twee sets lang kon boeien.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

(Cees van de Ven, 9.12.09) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.