|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Concert Kamikaze spontaan en organisch woensdag 16 september 2009, Minard, Gent Het beweegt in de Gentse jazzscene, en zo hebben wij dat graag. Onlangs werd er een nieuw Gents-Belgisch label voor alternatieve muziek boven de doopvont gehouden, en omdat zo'n label natuurlijk platen uitbrengt (duh) waren er her en der try-outs (zoals Moker in El Negocito) en liveopnames gepland. Gedurende twee dagen streek Kamikaze neer in de Minard, een organisatie van Vooruit in samenwerking met El Negocito, om er het publiek te entertainen en hun exploten nadien op een schijfje te branden. Wij gingen luisteren, en kwamen lichtjes doof, maar tevreden terug naar huis. Hoewel de groepsnaam u mogelijk niet meteen bekend in de oren zal klinken, bestaat Kamikaze toch al meer dan tien jaar. In 1997 brachten ze een cd uit in coproductie met Vooruit, met daarop elf tracks, die als naam elk het tijdsverloop op de cd meekregen. De groep ontstond toen de vier groepsleden spontaan insprongen voor een andere groep die hun concert had geannuleerd. Recent hebben diezelfde muzikanten dat nog eens overgedaan, toen Backback (wegens overmacht) diende te annuleren voor Jazz Sur l'Herbe. In een mum van tijd werd vervanging gevonden bij Les Poubelles, dat eigenlijk uit dezelfde bandleden als Kamikaze bestaat. Die bandleden zijn niet de minste: Bart Maris (trompet en bugel), Filip Wauters (gitaren), Kristof Rosseeuw (contrabas) en Tom Wouters (drums en klarinet). U vindt ze in wisselend gezelschap in menige groep terug (Flat Earth Society, Moker, etcetera) en hun reputatie strekt onderhand tot ver buiten de landsgrenzen. Het concert en bijhorende opnames vinden plaats in de kleine zaal van de Minard: door de foyer, trap naar beneden, trap weer omhoog, en zaaltje binnen. Het publiek wordt uitgenodigd om rond de muzikanten plaats te nemen. Er is meubilair voorzien van wegzakzetels tot terrasstoeltjes, maar er is natuurlijk ook nog de gewone tribune. Verkeerd gekozen? Geen nood, u kan tijdens het concert gewoon verzitten. De muziek is bijna niet vergelijkbaar met wat er op die cd uit 1997 staat. Toegegeven, het is dezelfde stijl, maar waar alles op de cd erg bestudeerd en ingeoefend lijkt, geeft het concert veel meer een spontane, organische indruk. Het resultaat van tien jaar achtergrond laat zich duidelijk merken, voornamelijk in de geweldige geluidsexplosies die het kwartet produceert. Opmerkelijk daarbij is hoe de muzikanten afzonderlijk hoorbaar blijven, in wat normaal gezien heel gemakkelijk op een kakofonie zou kunnen uitdraaien (niet dat het dat nooit wordt). Het leukste zijn de opzwepende nummers die worden aangereikt door drummer Tom Wouters en waarin gretig wordt ingepikt door de gitaar van Filip Wauters. We hebben Kristof Rosseeuw weer (on)gebruikelijke toeren zien uithalen op de contrabas, van strijkstok die met drumstick werd verward tot doordringend getokkel dat zelfs boven de drums uitkwam. En dan begin ik nog niet eens over Bart Maris, want volgens ons is die trompet gewoon een deel van zijn lichaam geworden (waarschijnlijk daarom dat hij zo'n lange outro speelde aan het einde van de eerste set). Het is niet allemaal loeihard overigens. Er zaten wonderlijk zachte stukken tussen, zoals een duet van Maris en Rosseeuw. Fascinerend is ook de opbouw van zo'n nummer, en de manier waarop men de muzikanten naar elkaar ziet luisteren en ze naar hints weet te zoeken. En hoe ze het plotsklaps allemaal eens zijn, eigenlijk zonder enig signaal of grootse trommelklap, dat voilà, dit nu echt wel het einde van het nummer is. (Bruno Bollaert, 27.10.09) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
