Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Volop variatie op Stranger Than Paranoia
Stranger Than Paranoia met Claudio Puntin & Steffen Schorn, Greetje Kauffeld & Trio Ruud Ouwehand en The Dorf, maandag 29 december 2008, Paradox, Tilburg

Puntin en Schorn lieten er geen twijfel over bestaan dat zij al vele jaren samenwerken en telepathisch van elkaar weten wat kan, wat moet en hoe te handelen. Allebei beheersen de circular breathing-techniek perfect, en dat kwam bij hun ideeën goed van pas. Claudio Puntin is gezegend met een warmbloedig geluid op klarinet en basklarinet en ging er alle kanten mee op. Soms hoorde je een didgeridoo, dan weer kon hij blaffen of je hoorde het geluid van louter toonloos kleppenspel, adem, of het simultaan spelen met binnensmondse zang. Dat laatste praktiseerde Schorn overigens ook zeer knap. Hij produceerde distortionachtige klanken uit de diepste krochten van zijn bassaxofoon, een instrument dat we slechts zelden in actie zien.

Soms namen zij een unisono basisriff als vertrekpunt. Daarna deden beiden verkennend veldwerk en verslaglegging ervan, ieder op zijn eigen manier, waarna de resultaten klinkend werden samengevoegd. Indringend en fascinerend was het dubbeltonige spel van Steffen Schorn op dwarsfluit en het banjogeluid dat Puntin produceerde op zijn basklarinet zonder mondstuk, door middel van kleppenspel. Ook Schorn verwijderde het mondstuk van zijn bassaxofoon en speelde een als een trommel klinkend ritme onder Puntins dubbeltonige Balkanmelodie, hierbij gebruikmakend van een voice changer. Kortom, een driesterrenconcert en een parel in dit festival.

Zangeres Greetje Kauffeld zal het goed hebben gedaan, dat er een aantal bezoekers speciaal voor haar naar Paradox waren gekomen. En deze werden niet teleurgesteld. Met haar oprechte vriendelijkheid converseerde ze verbaal, maar vooral vocaal met haar toehoorders. Haar begeleiders waren van naam: Peter Niewerf (gitaar), Jan Wessels (trompet) en Ruud Ouwehand (bas). Zij namen Kauffelds vertolkingen op in fraaie omlijstingen en brachten kleuren en contouren aan die er zijn mochten. 'It Might As Well Be Spring', 'They Can’t Take That Away From Me', 'Love For Sale', 'Just In Time' en Harold Arlens weinig vertolkte 'Happiness Is A Thing Called Joe'; ze kregen allemaal een Kauffeld-behandeling, inclusief zelden gehoorde versen.

Verstaanbare teksten werden met emotie en bezieling vertolkt. Kauffeld is nog altijd goed bij stem en met haar muzikaliteit deed zij recht aan melodie en tekst van deze bekende standards. Een speciaal compliment voor het voortreffelijke trompetspel van Wessels mag hier niet ontbreken. Het moet Kauffeld goed hebben gedaan om hem in de band te hebben. Wessels speelt net als zijn collega Ruud Breuls altijd de juiste noten. Niet teveel, niet te weinig en altijd ter zake.

The Dorf, een 20-koppige bigband met een uitzonderlijke bezetting onder leiding van Jan Klare, verzorgde het slot van deze avond. Hoezo uitzonderlijk hoor ik u denken? Wel, wat te denken van: zang, trompet, altsax, tenorsaxen (2x), bassax, viool, cello, keys, gitaar (3x), percussie, electronics (2x), bas en drums (2x). De band speelt maandelijks in jazzclub Domicil in Dortmund. Onder Klare's leiding klonk de band als een ruwe bolster met blanke pit, stevig, gepassioneerd, kortom vet! Klare schreef veel uit, maar liet ook ruimte voor individuele improvisaties. Soms deed het idioom denken aan Sun Ra, maar het bleef toch vooral de geest van inspirator Klare die rondwaarde in de muziek.

Met zo'n bezetting zijn er natuurlijk genoeg mogelijkheden om interessante klankschakeringen te ontwerpen. Zo hoorden we fraai introspel in 'Now' van violist Martin Verborg en percussionist Achim Kämper. Deze laatste had een bonte verzameling ingeblikte geluiden tot zijn beschikking, die hij raak wist in te zetten. Klare's gebaren en zijn door enthousiasme gedreven bewegingen inspireerden de band. Al sloeg de schrik je wel eens om het hart als hij al doende bijna van zijn verhoging kukelde. Veel van het gespeelde materiaal leende zich om je er beelden bij voor te stellen. Filmische muziek en dat zeker in het laatste stuk 'Bla'. Hieraan zouden videokunstenaars hun hartje kunnen ophalen. Ze moeten dan wel resistent zijn tegen de flinke decibelwaarden die af en toe voorbijkwamen. Dus de watjes onder hen steken die liever in de oren. Een pittig slot van een gevarieerde concertavond!

Klik
hier voor een fotoverslag van dit concert.

Meer zien?
Op de website van Paradox kun je kijken naar videoimpressies van deze concerten. Ze zijn gemaakt door Tom Pijnenburg van Gillaworks. Klik hier om ze te bekijken. Scroll daarvoor een stukje naar beneden.

(Cees van de Ven, 22.2.09) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.