De laatste 'echte' jazzmannen?
donderdag 8 januari 2009, Nu Band, Grand Theater, Groningen

Met de New-Yorkse Nu Band waren we, anders dan de naam wellicht zou doen vermoeden, weer even terug in de free-jazzjaren. Met een bezetting van trompet (Roy Campbell), altsax (Mark Whitecage), bas (Joe Fonda) en drums (Lou Grassi) vaar je dan al gauw in het kielzog van Ornette Coleman. Het gegeven dat Campbell ook vestzaktrompet speelt, net als destijds Don Cherry, versterkte die associatie.

Gelijk in het eerste nummer was het raak. Na een bezonken klarinetintro van Whitecage – een mooie volle houtige toon met een rafelrandje – stortte het kwartet zich in een soort dirge, waarbij Grassi's donderende drums een onweer evoceerden dat al akelig dichtbij was. Dat ontlaadde zich uiteindelijk in een collectieve sixties-improvisatie. Dat de bladmuziek de hele avond hardnekkig van Campbells standaard bleef dwarrelen, speelde het vrije karakter uiteraard alleen maar in de hand.

Niet alle nummers zaten lekker, maar dat maakte voor het klinkende resultaat niet zoveel uit: we hadden hier te maken met door de wol geverfde improvisatoren, die elke situatie aankonden. Overigens was het merendeel van het gespeelde materiaal - allemaal originals - gebaseerd op eenvoudige riffs, vamps of vier-noten melodietjes.

Lou Grassi was, zoals dat hoort, de spil van het geheel. Hij bewees van vele markten thuis te zijn: sterk gestructureerd en soms zelfs uitgesproken melodisch spel werd afgewisseld met vrije slagregens à la Sunny Murray. In dezelfde adem moet Joe Fonda genoemd worden, wiens energie de capaciteit van de bas te boven ging, met als gevolg dat hij zichzelf regelmatig een aardig eindje richting extase zong en schreeuwde. Dat klonk overigens nergens geforceerd of aanstellerig, maar integendeel volstrekt organisch. Niemand was verbaasd dat het Perzisch tapijtje, waarop Fonda met zijn instrument had plaatsgenomen, er al tijdens het tweede nummer hopeloos verfrommeld bij lag.

De tweede set werd geopend met 'The Last Of The Be Boppers', een thema van Grassi. Dat was, vertelde Roy Campbell na afloop, als een statement bedoeld: deze vijftigers beschouwen zichzelf inderdaad als de laatste vertegenwoordigers van de 'echte' jazz. Jonge muzikanten kiezen in Amerika massaal voor hiphop en aanverwante muziek.

(Eddy Determeyer, 13.1.09) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.