Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




Tineke Postma gaat succesvol op avontuur
woensdag 19 november 2008, Bimhuis, Amsterdam

Altsaxofoniste Tineke Postma typeerde dit concert voor zichzelf als erg spannend.
Want nooit eerder had zij een trio weten samen te stellen met de andere twee geweldenaren: bassist Ernst Glerum en drummer Han Bennink. Ook vond ze het een hele eer om haar trio voor de allereerste keer in deze samenstelling juist in het Bimhuis te kunnen presenteren. En dat voor een musicus die in 2003 cum laude aan het conservatorium van Amsterdam afstudeerde en lessen nam bij onder anderen Dick Oats en Chris Potter. Zelfs Carnegie Hall is inmiddels geen onbekend terrein meer voor Postma. Bijzonder dus haar typering voor dit concert.

Het werd inderdaad een gedenkwaardige avond, die via vrije impressie geopend werd met 'Chippie', een stuk van Ornette Coleman. Men zou zich kunnen indenken dat de samenvoeging van saxofoon, bas en drums een niet voor de hand liggende combinatie vormt. Echter, de altsaxofoon en contrabas gingen dit concert een duoverband aan; Postma en Glerum gaven meerdere malen blijk van een intense muzikale wisselwerking. De meerstemmigheid, waarbij elke melodische stem binnen het geheel toch een zelfstandig bestaan leek te leiden, kwam in dit openingsstuk al goed tot haar recht.
En wat al te verwachten was gebeurde; Bennink was van meet af aan zijn drumstel aan het verbouwen. Ondanks dit feit was hij doodleuk zijn beide collega's aan het begeleiden. Deze avond kreeg het publiek te maken met een geniaal stel.

Of het saxofoongeluid van Postma soms deed denken aan Paul Desmond of Lee Konitz doet niet ter zake, want ondanks oorverdovende interrupties van Bennink, speelde zij en ook Glerum onverschrokken hun partijen. Vooral de saxofoniste stond als een huis te spelen. Het door Postma geschreven 'The Eye Of The Mind' volgde, een soort jazzwals met een vloeiende baslijn, drumintervallen, en wisselwerking tussen brushes en sticks. Mooie en soepel in het gehoor liggende verkennende bewegingen van Postma, vaak in het hoogste register, zorgden voor tussentijds klaterend applaus. Een schitterende bassolo met mooie lijnen, tweeklanken en de tegendraads bespeelde drums van Bennink deden dit stuk mooi eindigen. Schitterend allemaal.

'Villa Lobos', met een arrangement van Postma, volgde: een mooi, melodieus en klassiek aandoend stuk, eerder bekend geworden door onder meer Branford Marsalis. Maar nu in een wonderschoon samenspel met Glerums gestreken baspartij en een geniaal spelende Bennink. Opvallend is hoe scherp laatstgenoemde luistert naar zijn collega's en daarbij toch zijn eigen weg weet te vinden. Als een suite waardig eindigde dit stuk in wonderschone sereniteit. Nadat Bennink voor de pauze nog op zijn bekende wijze - en tot enthousiasme van het publiek - op het podium had zitten drummen, volgde in de tweede set een grootse, intens gespeelde drumsolo van Bennink in Ornette Colemans 'When Will The Blues Leave'.

Volgens Postma mocht het mooie 'Fleurette Africaine' van Duke Ellington niet ontbreken. In dit stuk bespeelde ze de sopraansaxofoon over een repeterende baspartij en ditmaal subtiele ondersteuning van Bennink. Kippenvel veroorzakend, zo mooi gespeeld, waarna dit stuk door het drietal welhaast binnenstebuiten werd ontleed.

Na 'On Green Dolphin Street' - unisono gespeeld door bas en altsaxofoon - en 'Hot House' werd tot slot van dit schitterende concert het titelstuk van Postma's derde album 'A Journey That Matters' gespeeld. Een heerlijk druk nummer, waarin alle trioleden ruimschoots aan bod kwamen. Een langdurige staande ovatie werd hun deel.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Hans Sirks.

(Rolf Polak, 9.12.08) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.