Freddie Hubbard overleden

Eén van de laatste oorspronkelijke hardbop trompethelden, Freddie Hubbard, is op 29 december op 70-jarige leeftijd aan een hartaanval overleden. Met een fabelachtige techniek, een prachtig krachtig en warm geluid en vanuit de traditie van Clifford Brown gold hij eind jaren vijftig als een grote belofte, die hij in de jaren zestig volledig zou waarmaken.

De in 1938 in Indianapolis geboren Hubbard speelde halverwege de jaren vijftig met de Montgomery Brothers, waarna hij in 1958 naar New York verhuisde. Hij verscheen als sideman op belangrijke platen als Coltrane's 'The Believer', 'Africa Brass' en 'Olé Coltrane', Eric Dolphy's 'Outward Bound' en Ornette Colemans 'Free Jazz'-album. Hoewel Hubbard zich in die tijd in de periferie van de nieuwste jazz manifesteerde, zou hij uiteindelijk toch niet voor die richting kiezen. Hij bleef trouw aan de traditie.

In de zestiger jaren maakt hij voor het label Blue Note talloze uitstekende platen onder eigen naam, waaronder 'Open Sesame', 'Here To Stay', 'Hub Cap', 'Ready For Freddie', 'Hub-Tones' en 'The Night Of The Cookers'. Van 1961 tot 1965 maakt hij deel uit van Art Blakey's Jazz Messengers. In het midden van de jaren zestig avonturierde hij weer op vrijzinige platensessies van John Coltrane ('Ascension') en Eric Dolphy ('Out To Lunch'). Ondertussen was hij een vermaard en veelgevraagd musicus. Hij verscheen op platen van Wayne Shorter, Hank Mobley, Andrew Hill en op Herbie Hancocks bestseller 'Maiden Voyage'.

In de jaren zeventig krijgt hij contracten aangeboden van CTI en Columbia. Op CTI maakte hij nog enkele sterke albums: 'Red Clay', 'Straight Life' en 'First Light'. Hij ontving een Grammy voor dit laatste album. Op het Columbia-label werden hoofdzakelijk commerciële platen geproduceerd. Hubbard met strijkers en zangeressen. De critici namen hem dat niet in dank af.

Gelukkig nam hij in die tijd deel aan het V.S.O.P. Quintet, een Miles Davis-reunion band met Herbie Hancock, Ron Carter, Wayne Shorter en Tony Williams. Geen kleine jongens bij elkaar. De groep toerde succesvol en nam enkele uitstekende platen op. In de jaren tachtig keerde hij weer terug naar Blue Note en neemt met collega-trompettist Woody Shaw voor het label twee albums op. Zijn activiteiten nemen langzamerhand af en als hij in 1992 lipproblemen krijgt, rest hem niet alleen sober te spelen, maar ook spaarzaam op te treden.

Zijn sterkste periode loopt van 1960 tot 1970. De hoopvol begonnen carrière is een beetje als een nachtkaars geëindigd. Desondanks laat hij een belangrijk en groot platenoeuvre (circa 300 stuks) na.

(Jacques Los, 31.12.08) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.