|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Ducret in de oppositie met groots concert maandag 7 april 2008, Jazzpower, Wilhelmina, Eindhoven Sarkozy en Ducret, het zullen nooit vrienden worden. De opener 'How Bad Can It Be?', een compositie die gitarist Marc Ducret opdroeg aan zijn president, loog er niet om. Met verschuivende ritmes, talrijke tempowisselingen en een en al spanning in opbouw en uitvoering maakte hij met bassist Bruno Chevillon en drummer Eric Echampard hun muzikaal politieke statement. Ducret manifesteerde een groot technisch vermogen en zijn spel is een kruising van Möbus en Goudsmit. Hij speelde bevlogen en tekende voor uitstekende composities. De gitarist bleek bovendien een rasverteller, een boeiende muzikant met twee kanten: een heftige, obstinaat weirde en een zacht-lyrische melodieuze. Bassist Chevillon beroerde zijn snaren onder andere met een mallet en een dunne stick als strijkstokje, waarmee hij vervreemdende Oosters aandoende klanken uit zijn instrument toverde of geluid dat op een panfluit leek. Het trio beschikte over een uitgebreid klankenarsenaal waarmee men tot wonderlijke soundscapes kwam. Ducret maakte daarvoor passend en accuraat gebruik van zijn reeks voetpedalen. Frappant waren zijn cre- en decrescendo's bij traag akkoordenspel. Probleemloos maakten ze de switch van expressief heftig en free naar intiem melodieus, en vice versa. 'Porteur De Lanterne' begon zacht met arco bas en langzaam snarenspel van Ducret, dat met een snuifje reverb vocaal klonk. Echampard speelde met sticks verticaal op het vel van zijn snaredrum, die hij met zijn elleboog van toonhoogte veranderde. Een sfeervol ingetogen begin. Toen zwelde het geluid aan, ging het tempo omhoog en volgde een rockachtig deel, waarbij Echampard rake klappen uitdeelde en maatwerk leverde met retestrak drumwerk. Een heerlijk stuk! Ook de vrije, modale compositie 'L’Omba Di Verdi' kreeg een pakkende uitvoering van A tot Z met spannende interactieve momenten en prikkelende, inspirerende interventies van elk triolid. Het laatste stuk was Drucrets visie en herinterpretatie van Bob Dylans 'Times They Are A-Changin' en 'Wigwam' met Ducrets original '63' als tussenstuk. Volstrekt eigenzinnige versies, waarin Chevillon zijn bas met een plectrum bespeelde. Ducret dicteerde de overgangen met veel sustain in zijn spel en maakte gebruik van een loop 'uit eigen doos'. Een soort hartslagpuls, waarover gitaar en bas unisono speelden en vervolgens de drummer aantrad op het moment dat Ducrets loop stopte. Deze speelde gepassioneerd, heftig en met abrupte stops, het thema. Bas en drums sloten aan voor een zinderende outro. Tot besluit liet Ducret de tikkende loop solo terugkomen, en met de fade-out daarvan kwam het einde. Na dit uitstekende concert kon een encore niet uitblijven. Het werd een andante met gestreken bas, met brushes beroerde cimbalen en single-note gitaarspel. Het klonk alsof men in overpeinzing gedrieën en ondanks Sarkozy de terugreis naar Frankrijk maakte. Een mooi sfeervol einde. De oppositie had immers zijn punt gemaakt! Klik hier voor een fotoverslag. (Cees van de Ven, 25.4.08) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
