Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Mijnheer Armstrong laat zich excuseren
'The Wonderful World Of Louis Armstrong' door het Michael Varekamp Kwartet, vrijdag 8 februari 2008, De Lawei, Drachten

De invloed van trompettist en zanger Louis Armstrong op de ontwikkeling van de jazz (en de populaire muziek in het algemeen) was zó groot, dat het eigenlijk niet uitmaakt hoe je een eerbetoon aan de man vormgeeft. Wat je ook doet, het is altijd goed. Iets dergelijks moet trompettist en zanger Michael Varekamp voor ogen hebben gestaan.

Het was even schrikken toen zijn kwartet het eerste nummer inzette. Want deed je je ogen dicht, wie stonden er dan op het podium? Miles Davis. Herbie Hancock. Ron Carter. Tony Williams. In de verkeerde zaal of de foute time warp beland? Niet dus. Want het volgende nummer was wel degelijk 'Big Butter And Egg Man', een duet voor Varekamp en pianist Tilmar Junius.

Maar het bleef de hele avond wringen in je oren. Een drummer die niet alleen helemaal 2008 was, maar ook weinig tempovast. (Luidt niet het eerste des slagwerkers geboden: Gij zult het tempo niet vertraagen, noch verhoogen, want dat is de Heeren en Dames ene gruwel?) In één nummer, 'Careless Love', wist hij met een tamboerijn een soort New Orleans-feel op te roepen en de leider soleerde hier fraai met derby-demper. Een ander hoogtepunt was 'Jitterbug Waltz', een feature voor het trio. Het drietal was hier duidelijk aan elkaar gewaagd en de pianist liet horen dat hij van alle markten thuis is. Ach, op zich is deze muziek zó sterk dat ze een vertaalslag naar een moderner idioom wel kan hebben.

Lag het aan de zang? Zoals elke trompettist is Michiael Varekamp ook een geboren vocalist – maar binnen dat kader is hij bepaald niet een sterke broeder. Hij neigt naar het uitmelken van met name zijn scats. Zijn trompetgeluid dan? Ik heb veel trompettisten gehoord, live en op de plaat, die Armstrong imiteerden, maar hoewel ik individuele solisten eerlijk gezegd nooit uit elkaar kan houden, was het pleit onveranderlijk binnen twee, drie noten beslecht. Binnen dát kader bracht Varekamp het er niet eens slecht vanaf; het meisje dat naast me zat deelde me mee dat haar migraine nu echt goed doorzette (weliswaar na een dag van "rennen en vliegen, vanaf zes uur").

Wat ik echt miste was pit. De noodzaak. Het heilige vuur. Hoe moet dat dan, zo'n tribute? Ik weet het ook niet. Armstrong klakkeloos naspelen heeft geen enkele zin. Laten zien hoe de man zelf was, als persoon, als icoon, als verpletterende invloed op zijn tijdgenoten en de latere generaties? Nog een stuk moeilijker. Je zou er in ieder geval eens lang en diep over na moeten denken. Ik betwijfel of dat bij de onderhavige productie het geval is geweest.

(Eddy Determeyer, 20.2.08) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.