|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Jazz Icons: fabelachtige jazz in tuttige televisiedecors Dvd-serie 'Jazz Icons': John Coltrane (1960-1961-1965), Dave Brubeck (1964-1966), Duke Ellington (1958), Sarah Vaughan (1958-1964), Dexter Gordon (1963-1964), Wes Montgomery (1965), Charles Mingus (1964) (Codaex/Reelin' In The Years/Naxos, 2007) 7 dvd's, beeldformaat 4:3, in box met bonus-dvd met extra opnamen van Coltrane, Gordon, Brubeck en Vaughan Om je vingers bij af te likken, de tweede worp dvd's in de serie Jazz Icons, samengesteld uit archiefbeelden van omroepen uit diverse West-Europese landen die nooit eerder beschikbaar waren. Alleen al die unieke beelden van John Coltrane in zijn eerste en laatste bezoek aan het oude continent. In 1960 was hij van plan een eigen band te gaan leiden, maar hij moest tegen zijn zin nog één keer met het Miles Davis Quintet mee, dat geboekt was voor Jazz At The Philharmonic. We zien hem in een televisiestudio zónder Davis, die geen zin had, een paar verplichte nummers doen, en dan komen ook nog eens Stan Getz en Oscar Peterson erbij, grote musici natuurlijk, maar uit een andere belevingswereld dan die van de eigenzinnige Coltrane. Een jaar later is hij met zijn eigen band in Duitsland te zien, met Eric Dolphy, McCoy Tyner en Elvin Jones, en in 1965 choqueert hij het publiek in Comblain-la-Tour met een schier eindeloze vrije improvisatie met alleen drums erbij, een zogenaamde call, overigens gevolgd door imposante vertolkingen van 'Naima' en 'My Favourite Things'. Het concert van Duke Ellington speelt zich af in het Concertgebouw, leuk voor het Nederlandse publiek om terug te zien. Aardig curiosum: een van de cameralieden filmde na het concert gewoon door, en de ontspannen beelden van heen en weer lopende en inpakkende muzikanten zijn op de dvd achter de aftiteling meegenomen; niet te vroeg uitzetten dus. Bijzonder om te zien is het VPRO-programmaatje uit 1965 waarin Wes Montgomery in beeld is met het trio Pim Jacobs, met Han Bennink op drums. Regisseur Ton Hasebos laat de registratie doorlopen als Montgomery in tweespraak met Pim Jacobs het akkoordenschema van 'The End Of A Love Affair' doorneemt. Als ze het eens zijn, zegt Jacobs tegen zijn mannen zoiets als 'duidelijk, jongens?' en dan komt de echte versie. Heel puur. Imposant: de power van het sextet van bassist Charles Mingus in 1964 (Noorwegen, 12 april en Zweden, 13 april), en een paar dagen later als kwintet in België – trompettist Johnny Coles was uitgevallen met een maagzweer. Leuk om te zien hoe de mannen van het Dave Brubeck Quartet in concerten in België en Duitsland, met twee jaar tussenruimte, totaal nieuwe solo's weten te spelen op een voor hen toch afgekloven nummertje als 'Take Five'. Dexter Gordon is door AVRO-regisseur Theo Ordeman aan het acteren gezet: terwijl zijn groep al is begonnen zien we hem buiten arriveren met de saxofoon in de koffer, naar binnen gaan, zijn jas uitdoen, en dan aanschuiven op het podiumpje van een nagebouwde jazzclub. Dat belet hem niet om de sterren van de hemel te spelen. De muziek wint het in deze serie toch al ruimschoots van de soms wel erg tuttige ambiances waarin de musici moesten optreden. In de meest knullige decortjes, in artistiekerig halfdonker, tussen sfeerloze (maar vast heel kunstzinnig bedoelde) magazijnstellingen. Ze doen gewoon waarin ze goed zijn, het spelen van soms fabelachtige jazz. Alleen Sarah Vaughan stelt een beetje teleur, met vlakke vertolkingen van plichtmatig repertoire, waarbij ze haar begeleiders geen enkele ruimte geeft te laten horen hoe goed ze zijn. Deze recensie was eerder te lezen in HVT Magazine. (Anoniem, 18.12.07) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
