Explosie van stijlen in magistraal concert
De Nazaten & James Carter, donderdag 15 november 2007, Bimhuis, Amsterdam

Dat de Nazaten (van Prins Hendrik) een mengeling van stijlen enorm swingend ten beste weten te brengen is zo langzamerhand bekend. Maar wat er in het Amsterdamse Bimhuis plaatsvond, is nauwelijks beknopt onder woorden te vatten. Zelf noemen de leden van de Nazaten hun geluid een soort bastaardmuziek met een explosie aan stijlen. Het wordt vaak compact gespeeld en met een enorme drive ten gehore gebracht.

Ditmaal was altsaxofonist Carlo Jones de enige afwezige. Hij werd spectaculair vervangen door de jonge Amerikaanse alleskunner James Carter. Hij bespeelde dit concert uitsluitend zijn baritonsax en hij wist regelmatig de show te stelen. Carter blijkt de kunst te verstaan om te soleren, terwijl hij tegelijkertijd aan het dansen is.

De muziekstijl van De Nazaten is het best te omschrijven als een mix van jazz en Surinaamse muzieksoorten, waarvan de kaseko er eentje is. De vier blazers worden hierbij fenomenaal gesteund door de bijzonder goed op elkaar afgestemde percussiegroep met Carlo Ulrichi Hoop op conga's en Surinaamse percussie, Gregory Kranenburg op drums en Chris Semmoh op de traditionele skratyi (een grote trom geplaatst op een schraag).

Met vaak humoristisch geladen introducties van tenorsaxofonist en bazuinblazer Keimpe de Jong startte het concert eigenlijk sereen met 'Lied 267', overgaand in 'Ma Aisa Go, Ma Aisa Kon' (de aarde geeft, de aarde neemt), een gedragen geopende traditional, die een opzwepend en complex vervolg kreeg. Carter gaf met zijn knorrende bariton direct zijn visitekaartje af met felle uithalen.

In alle nummers - zowel voor als na de pauze zes stuks - etaleerden de Nazaten hun vakmanschap, waarin de vier blazers, gesteund door de eerder gememoreerde fantastische ritmesectie, hun warme melodieën konden uitbouwen. Gitarist Robby Alberga oogstte tijdens het soleren hilarisch gelach met zijn bewust trillende knietjes. De baspartijen werden verzorgd door de wendbare tuba van trombonist Patrick Votrian en door de consequent voortstuwende bassax van Klaas Hekman.

De Jong en Hekman leverden dit concert diverse stukken af, waaronder een van de mooiste: 'My Window Is A Mirror'. Deze compositie van De Jong kreeg een prachtig en overtuigend intro, dat Carter speelde met Ellington-achtige loopjes van het lage naar het zeer hoge register, en met bluespartijen die haast 'huilend' werden geblazen.

De bandleden betoonden zich stuk voor stuk fenomenale solisten. Het samenspel met de Amerikaanse baritonsaxofonist bleek, zonder enige vorm van kapsones, een succesvolle combinatie. Hij toonde in dit gezelschap aan over een tomeloze techniek en enorme creativiteit te beschikken. Ook zijn aanpassingsvermogen aan de begeleidingsgroep verdient grote bewondering.

Het concert, waarbij de nieuwe cd 'De Nazaten On Stage' ten doop werd gehouden, bood volop spektakel op het podium. Het publiek in de zaal kwam ogen en oren tekort, zat geen moment stil en swingde van het begin tot het eind.

(Rolf Polak, 9.12.07) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.