Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Avontuurlijke Dino Saluzzi doet met zijn familie Bimhuis aan
donderdag 19 juli, Bimhuis, Amsterdam

Dino Saluzzi is een muzikant 'hors categorie'. Hij heeft een eigen, onnavolgbare stijl, een fabelachtige techniek, met de meest onmogelijke grepen op de bandoneon. Als één van de weinigen kan hij improviseren op de bandoneon én ook nog goed componeren. Hij is de enige bandoneonist die met zo'n wijd scala van muzikanten heeft opgetreden uit jazz (o.a. Louis Sclavis, David Friedman, Edward Vesala, Marc Johnson), pop (o.a. Kip Hanrahan, Al Dimeola) en klassiek (o.a. Rosamunde Kwartet).

Saluzzi komt het best tot expressie in kleine ensembles, waarin hij prachtig de klank van de bandoneon kan laten excelleren. Getuige daarvan is zijn onlangs verschenen cd 'Ojos Negros' (ECM) met de celliste Anja Lechner. Ook het trio met José Saluzzi (gitaar) en Marc Johnson op bas behoort tot zijn beste werk.

In het Bimhuis trad Dino Saluzzi op met zijn familie: zoon José (gitaar), neef Matias (bas), broer Felix (klarinet, sax) en de Italiaanse drummer U.T. Gandhi. Deze samenstelling betekende wel dat de bandoneon behoorlijk versterkt moest worden om tegen het geweld van de drums op te kunnen. Hierbij ging een deel van de pracht en de nuance van het instrument verloren.

Deze familiegroep past de bandoneonist als een handschoen. Juist omdat hij zich zo thuis voelt, is er minder ambitie de grenzen van zijn kunnen te verkennen. Even werd er schijnbaar vrolijk gerefereerd aan zijn paar jaar geleden overleden broer Celso (ook bandoneonist) met 'I’ll Meet Him In Heaven', maar de tranen waren dichtbij. Daarop volgde het stuk 'Y Amo Su Hermano Hasta El Fin'.

Het optreden bestond voor het grootste deel uit het repertoire van de laatste groeps-cd 'Juan Condori'. Hoewel Dino niet uit de tangowereld voortkomt, maar uit de wereld van de volksmuziek, begon hij met 'Milonga De Mis Amores' van Pedro Laurenz uit het gouden repertoire.

In de meer meditatieve nummers, waarin het slagwerk een bescheiden ondersteunende rol speelde, kwam de groep het beste tot zijn recht. In 'Las Cosas Amadas' waren mooie duetten van bandoneon en klarinet te horen. Felix 'Cuchara' Saluzzi trad niet op de voorgrond, maar gaf op een mooie manier kleur aan dit ensemble. Zijn présence oogde niet zo, maar zijn spel was emotioneel en doorleefd.

Ontroerend was het hoe Dino vertelde (en liet horen) hoe hij als jongetje, buiten zittend in zijn dorp Campo Santo, aan het ritselen van bladeren kon horen welke dieren passeerden. Deze herinnering was verwerkt in de compositie 'Chiriguano'. Het stuk begon met de nabootsing van deze geluiden en culmineerde in een spetterend groepsgeluid.

Soms zegt Dino gedurende een heel concert niets, behalve een "thank you" op het laatst. Deze keer zat de bandoneonist op zijn praatstoel en hield hij lange, warrige monologen, waarvan het ongewis was waar ze heen gingen. Zoals een pleidooi voor het zich openstellen voor intuïtie en tegen een aangeleerde esthetiek. Een andere monoloog eindigde met "I love you", maar waarom is mij ontgaan. Laat Dino Saluzzi maar niet teveel praten en gewoon mooie muziek maken...

(Hugo de Vries, 8.8.07) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.