Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


North Sea Jazz

North Sea Jazz impressies: McCoy Tyner Trio & Gary Bartz
vrijdag 13 juli 2007, Ahoy, Rotterdam

McCoy Tyner. Proef zijn naam en realiseer je dat de pianist uit Philadelphia zo langzamerhand een legendarische status heeft verworven, zeker nu hij na het overlijden van Elvin Jones in 2004 het enige nog levende bandlid is van het befaamde John Coltrane Quartet uit de jaren zestig. Ook de Hudsonzaal puilde uit met jazzliefhebbers die hem nog eens graag in actie wilden zien. Wie weet hoe lang dat nog kan, want het was niet best gesteld met Tyners conditie. Sterk vermagerd strompelde hij na een niet al te lange set achter zijn vleugel vandaan. De man maakte niet echt een gelukkige indruk, al speelden bassist Gerald Cannon, drummer Eric Kamau Gravatt en gastsaxofonist Gary Bartz - die eind jaren zestig, begin jaren zeventig regelmatig met Tyner speelde - nog zo overtuigend.

De pianist mocht dan breekbaar ogen, op zijn spel was gelukkig niet veel aan te merken. Als immer zette hij in merendeels modale jazznummers overtuigend de lijnen uit met alomvattend, soms orkestraal spel. Als geen ander weet hij sfeer te creëren, zoals in het spirituele en meeslepende openingsstuk, waarin Cannon - een bassist met veel hout in zijn klank - een 'Love Supreme'-achtige baslick speelde, waarover Bartz op altsax mooi heen en weer wiegde. Of het meditatief-hypnotiserende stuk op latinritme dat daarop volgde, met een krachtige solo van Gravatt, die zijn ridecimbaal hoog en verticaal naar beneden had gepositioneerd, een opvallend gezicht.

Een ballad halverwege de set liet een fraai contrast horen tussen het aardse, grounding geluid van het trio en de lichte, lyrische toon van Bartz, die er in de geluidsmix evenwel wat bekaaid afkwam; hij klonk geïsoleerd, en dat terwijl hij zeer geïnspireerd speelde. Maar echt ergerlijk was de overspraak tijdens dit concert, met name in de intiemere passages. Een feature voor Tyner werd plots bruut doorkruist met het geluid van iemand die had besloten eens lekker op de sax te gaan blazen in een aanpalende zaal. Heel storend natuurlijk. Tyner gaf er tenslotte de brui maar aan. Qua geluidswering valt er voor de festivalorganisatie volgend jaar nog heel wat te verbeteren.

Erg leuk was de vreugdevolle versie van Ellingtons 'In A Mellotone', met Bartz op sopranino, waarin Tyner tijdens zijn solo met syncopisch spel de groove lekker door elkaar schudde.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Cees van de Ven.

(Maarten van de Ven, 24.7.07) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.