Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Alle remmen los!
The Super Quintet, woensdag 24 april 2007, Bimhuis, Amsterdam

David Murray - tenorsaxofoon / Craig Harris - trombone / Jan Kuiper - gitaar / Jamaaladeen Tacuma - basgitaar / Calvin Weston - drums.

Na een succesvolle tournee vorig jaar door Nederland van deze freefunk-musici, die zich toen nog als Super Quartet presenteerde, was het in deze tournee de beurt aan The Super Quintet om het Bimhuis aan te doen. Je moet het maar durven om je formatie deze naam mee te geven, het getuigt in ieder geval niet van enig minderwaardigheidsgevoel. Trombonist Craig Harris (bekend van Lester Bowie, Sam Rivers, Sun Ra, Dollar Brand) heeft zich bij de groep gevoegd en drummer Calvin Weston heeft de plaats van Cornell Rochester ingenomen. Weston en Tacuma hebben, als respectievelijk 17- en 19-jarige, indertijd samen bij Ornette Coleman's Prime Time Band gespeeld.

Het talrijk opgekomen publiek moest een half uur langer dan gebruikelijk achter de gesloten zaaldeuren blijven wachten, want de heren musici moesten eerst nog even inblazen en soundchecken, wat nogal irritant over kwam omdat dit 's middags al had kunnen geschieden.

Het concert werd geopend met 'Eddie, Who?', een creatie van gitarist Kuiper, met een lekker funky klinkend thema, mooi compact en unisono gespeeld en opgedragen aan de vaak experimenterende saxofonist Eddie Harris. David Murray nam de eerste solo, compleet met veel trillers, voor zijn rekening en werd hierbij direct ondersteund door snoeihard spel van Calvin Weston. De basgitaar leek de weg te wijzen met luidruchtige, maar soepele baslijnen en Jan Kuiper plaatste vinnige breaks. Het Super Quintet produceerde meteen vanaf het begin een oorverdovend geluid. Een heavy toonzetting!

Nadat Murray op stoom gekomen was met schrille flageoletten en ferme uithalen, ging hij ook hoge gillers en uithalen produceren, terwijl de rijzige Craig Harris - gekleed in een lange rok, blazer, ketting met witte kralen en wit hoedje - een solo voor zijn rekening nam. Het hele concert volgde dezelfde receptuur: een rustige opbouw, gevolgd door een extreem luidruchtig vervolg. Hetgeen bij Harris er zelfs toe leidde dat hij als gevolg van al deze heftigheid zijn tromboneschuif op het podium liet vallen, waarna de solo uiteraard werd afgebroken.

Bijzonder was ook dat de solisten na hun partij stuk voor stuk het podium verlieten of in een hoekje gingen staan. Alleen Jan Kuiper was in de kakofonie een verademing. Met zijn glasheldere solo en juichende gitaarspel was hij bekoorlijk en overtuigend. Soms deed hij Jimi Hendrix even herrijzen.

Voor de pauze werd ook nog het nummer 'Dreamscape', van Jamaaladeen Tacuma gespeeld, dat in eerste instantie een ingetogen solostuk op basgitaar leek te worden met prachtige, vloeiende lijnen. Toch kwam dit nummer stroef op gang, want deze componist en basgitarist kon, waarschijnlijk als grapje bedoeld, zogenaamd niet de juiste G vinden en vroeg zelfs tot grote hilariteit aan het publiek wie de juiste G kon leveren. Na een tien minuten durende solo met erg mooie dubbelklanken voegden de andere musici zich bij Tacuma en werd een hortende blaassessie ingezet, overgaand in een jubelend klinkend thema dat steeds heftiger werd in een zeer snel tempo.

Free jazz in optima forma, wat een enorme krachtinspanning moet dit hebben gekost.
Jan Kuiper vond deze tournee opnieuw een fantastische ervaring. Na de pauze volgde er nog eens twee stukken, maar uw recensent had toen al afgehaakt en realiseerde zich buiten, na het consumeren van dit optreden, dat het eigenlijk een gotspe is om jezelf als The Super Quintet te afficheren.

Klik hier voor Hans Sirks' fotoverslag van dit concert

(Rolf Polak, 1.5.07) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.