Zowel klassieke als groovy improvisaties
Duo Sylvie Courvoisier & Mark Feldman en Scott Colley Trio, zaterdag 3 maart 2007, Utrecht Jazz Festival, Vredenburg, Utrecht

Elk applaus was steeds iets harder dan dat ervoor. Teleurstelling bij het publiek wanneer er toch geen toegift gegeven wordt. Het is duidelijk: het duo Feldman/Courvoisier heeft een geweldig optreden gegeven. Een optreden dat voornamelijk uit improvisatie bestaat, met als uitgangspunt korte stukken van John Zorn. De ongebruikelijke combinatie van viool en piano is een fijne verrassing, want je weet als luisteraar niet helemaal waar je aan toe bent: klassiek, jazz of allebei? Het antwoord is allebei: de toon is klassiek, maar de behandeling van het materiaal is jazz. De meeste nummers worden gespeeld op de wijze van een jazzstandard: na een korte introductie van het (Joods klinkend) thema slaan de muzikanten nieuwe wegen in. Dan liggen plotseling alle wegen open: verandering van genre, tempo, toon- en maatsoort, alles mag. Na een paar rondjes improviseren volgt dan weer het beginthema en wordt het stuk afgerond.

Dat zo'n aanpak niet snel gaat vervelen is een grote verdienste van de twee virtuoze muzikanten: improvisaties zijn nooit te ver gezocht en er wordt zo razendsnel op elkaars spel gereageerd, dat je je als luisteraar alleen maar kunt overgeven aan zoveel muzikaliteit. Ook duren stukken nooit langer dan een minuut of vier, dus is er geen tijd om lang uit te wijden. Blikvanger is violist Mark Feldman, die de meeste solo's voor zijn rekening neemt. Is op cd zijn spel al adembenemend te noemen, live is de zeggingskracht van zijn spel nog groter door de imposante voordracht. Sylvie Courvoisier houdt zich meer op de achtergrond, al klinkt haar spel wild en hard als dat zo uitkomt. Door middel van oogcontact wordt intensief gecommuniceerd over het reageren op elkaars spel; zo houden de muzikanten elkaar constant scherp. Het vakmanschap, enthousiasme en gevoel voor humor sloeg al snel over op de zaal en leverde een prachtoptreden op, waarin slechts één rustpunt was: het prachtige, lyrische walsje 'Rigal'. Zwierig en melancholisch, ook dat kunnen ze.

Het trio van bassist Scott Colley opende smooth, met een heerlijk groove die smaakte naar meer. Het trio bracht lange, groove-georiënteerde stukken die de muzikanten alle tijd en mogelijkheden boden om er aan te sleutelen. Colley zelf was een oase van rust, die beheerst eenvoudige baspartijen neerlegde en op knappe wijze eindeloos kon variëren op een thema. Drummer Antonio Sanchez reageerde hierop door gaandeweg subtiel ritmische accenten te spelen die steeds verder van het oorspronkelijke ritme verwijderd lagen, wat langzaam maar zeker de sfeer van het stuk veranderde. Tenorsaxofonist Mark Turner verraste echter het meest met prachtige, vloeiende en melodieuze lijnen. Het eerste half uur was het trio perfect in balans en was het genieten geblazen, het laatste half uur was helaas minder aantrekkelijk door een te hard spelende Sanchez, waarmee hij de overige muzikanten overstemde. Jammer.

Klik

(Eric van Rees, 14.3.07) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.