|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 IJslandse jazz is mix van mondiale invloeden European TryTone Festival, vrijdag 3 november 2006, Paradox, Tilburg Wie vrijdagavond naar Paradox was getogen om een antwoord te krijgen op de vraag 'Wat is IJslandse jazz?', zit waarschijnlijk nu nog met die vraag in zijn maag. Want de drie groepen die in het kader van het International TryTone Festival uit het hoge noorden waren afgezakt, lieten een concreet antwoord achterwege. In plaats daarvan mag worden geconcludeerd, dat IJslandse improviserende musici hun bouwstenen uit muzikale werelden van overal vandaan halen. Het festival kreeg een niet verwacht begin toen Napoli 23 plaatsnam op het podium. Met twee gitaren, viool en slagwerk werden luie klanklandschappen geschapen, vol tere en uitvloeiende, lang aangehouden melodielijnen. Is dit jazz? Jazeker, en tevens het bewijs dat de wereld grenzenloos is voor IJslandse improvisatoren. Zoals Eivind Kang zijn viool behandelde leek het instrument de ene keer op een sitar en dan weer op een pipa (Chinese luit). De totaalklank van het kwartet kwam het dichtst bij de dromerige muziek van Stephan Micus. Van geheel andere orde was Flis, een trio jonge muzikanten. Pianist David Thor Jonsson gaf er blijk van graag in het binnenste van zijn instrument te grabbelen. Ook het gebruik van trompet deed hem zichtbaar goed. Het trio zat het dichtst tegen West-Europese geïmproviseerde muziek aan en gaf in die hoedanigheid ook blijk van humor door een compositie 'The Wonderful World Of Written Music' te noemen. Uitsmijter en klapper van de avond was Tyft, opnieuw een trio, maar nu een dat de oerkrachten in jazz trachtte los te weken. Dat ging met duivels geweld, in ijltempo en hoog volume. In de groep zat als spin in een web de Amerikaanse slagwerker Jim Black. Hij droeg als het ware de muziek, die verder werd vertolkt door de altsax en basklarinet van Andrew D'Angelo en de gitaar van Hilmar Jensson. Zo bescheiden als deze laatste zich opstelde in Napoli 23, zo 'gewelddadig' was hij hier. Zijn pregnante gitaargeluid vulde de gehele ruimte. Maar boven alles spande zich het majestueuze slagwerkgeluid van Black. Met een jagende en speurende altsax en de exploderende gitaar ontspon zich hier jazz in de puurste vorm. Opvallend was het krachtspel van D'Angelo. Met gebroken akkoorden, talloze tempowisselingen en een onverbiddelijke toon deed hij terugverlangen naar de ooit zo goede dagen van altsaxofonist Courtney Pine. Deze recensie verscheen eerder in het Brabants Dagblad. Meer horen? Festival 2006 op 4 november jl. in het Bimhuis. (Anoniem, 9.11.06) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
