Moeizame soli Tom Harrell in voortreffelijk eigen kwintet
donderdag 21 september 2006, Bimhuis, Amsterdam

Tom Harrell, onlangs 60 jaar geworden, lijdt sinds zijn twintigste aan schizofrenie. Het is dan ook opmerkelijk dat hij zich heeft ontwikkeld tot één van de betere moderne trom-pettisten in de jazzwereld. Tevens heeft hij een groot talent voor componeren. Hij speel-de in de gerenommeerde bigbands van Stan Kenton, Woody Herman en Mel Lewis. Ook speelde hij langdurig in het kwintet van altist Phil Woods. In de jaren negentig formeerde hij een succesvol octet, waarin onder anderen Don Braden, Greg Tardy en Gary Smulyan speelden. Zijn trompetspel was altijd helder, virtuoos, ideeënrijk en dynamisch.

Helaas was hiervan weinig te horen op 21 september jl. in het Bimhuis. Misschien begint zijn ziekte - in combinatie met zijn leeftijd - hem parten te spelen. Slechts spaarzame flarden van zijn vroegere energieke spel waren te horen. Twijfelend en met een haperen-de embouchure worstelde hij zich moeizaam door de schema's. Het aantal chorussen werd beperkt gehouden, hetgeen betekende dat zijn medemusici de muzikale kastanjes uit het vuur moesten halen.

Dat lukte gelukkig meer dan voortreffelijk. Harrell had een voortreffelijk hofje om zich heen verzameld. Bassist Ugonna Okegwo en pianist Danny Grissett bleken zeer compe-tente musici te zijn. De overige twee, drummer Jonathan Blake en tenorsaxofonist Wayne Escoffery, waren werkelijk subliem. Blake, een relatief onbekende drummer, is een uiterst muzikale en subtiele slagwerker. Zijn stuwend drummen en muzikaal begeleiden van pianist Grissett en tenorist Escoffery was een genot om te horen en inspireerde beide solisten tot bijzondere prestaties.

In het bijzonder de soli van Wayne Escoffery waren uiterst verrassend. Het leek of hij het matige spel van zijn leider wilde compenseren. De tenorsaxofonist oogde uitermate relaxed tijdens de moeizame soli van Harrell, maar eenmaal aan de beurt voor zijn soli leek hij te ontketenen. Hij bouwde zijn improvisaties zeer bekwaam op en gaandeweg resulteerde dat in heftige, technisch knappe en enorme ideeënrijke muzikale exercities. Niet meer dan een vleugje Coltrane was nog te beluisteren in zijn spel dat voor het grootste deel bestond uit zeer originele licks, arpeggio's en patronen.

Dankzij de kwaliteit van Harrells medemuzikanten en het verfrissende en bekwame spel van Escoffery in het bijzonder was een uitverkocht Bimhuis getuige van een memorabel concert.

Klik

(Jacques Los, 5.10.06) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.