|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
  North Sea Jazz impressies: Trygve Seim zaterdag 15 juli 2006, Ahoy, Rotterdam De tweede festivaldag werd in de Missouri-zaal geopend door een niet-alledaags gezel-schap: de tienmansformatie van de Noorse saxofonist Trygve Seim. Deze band is op zich al bijzonder vanwege de bezetting; geen bas, gitaar of piano, wel tuba, accordeon, cello en fagot. Seim brengt een apart soort meditatieve jazz, met veel ruimte en rustpunten. In plaats van complexe harmonische schema's en solo's gaan zijn sterk doorgecompo-neerde stukken vaak juist uit van de eenvoud van een repetitieve, laaggestemde drone. Het arrangement wordt vervolgens uitgebouwd door daaroverheen laag op laag te stapelen, waarbij ook ruimte is voor individuele lijnen, tenminste voor zover die in dienst staan van de compositie. De solo's zijn daartoe dan ook deels uitgeschreven door de saxofonist, want bij hem telt net zoals bij Ellington uiteindelijk het totaalbeeld van een stuk. Seim wist zich omringd door een aantal uitstekende muzikanten, waarbij vooral trompet-tist Arve Henriksen opviel. Door zijn instrument op een aparte manier aan te blazen creëerde hij een verbluffend, breezy klankbeeld, dat nog het meest deed denken aan een dwarsfluit. De door hem gebruikte mini-cupmute gaf ook een apart gedempt geluid. Mooi om te zien was de concentratie waarmee dit alles gepaard ging. Trygve Seim, net als de anderen zittend spelend, leidde de zaak haast vanzelfsprekend in goede banen. Zijn spel op tenor- en (kleine) sopraansax was zalvend en ging soms echt door merg en been, zoals in een verstild stuk dat werd opgesierd door de engelachtige vocalen van Tora Augestad. Hier en daar verried Seims spel invloeden uit volksmuziek, zoals een fraaie didgeridoo-imitatie op tenorsaxofoon. Hoezeer alles in dienst stond van de composities bewees Frode Haltli, die met twee verschillende accordeons speelde: een hoog- en een laaggestemde. Deze muziek ontleent zijn mystieke kracht aan het serene van kerktoonladders en de introspectie van Oosterse tempelmuziek. De ruimte in Seims composities geeft de luis-teraar tijd om diep in zijn muziek te kruipen en deze optimaal tot zich te nemen. Waar-mee we zijn aanbeland op het enige punt van kritiek; een orkest als dit zou je moeten ervaren in een rustieke zaal met een uitstekende akoestiek, en dat is de Missouri-zaal nu eenmaal niet. De beperkingen van een grootscheeps festival als het North Sea zorgen - ondanks alle goedbedoelde maatregelen dit tegen te gaan - immers voor teveel afleidende omgevingsruis. Klik hier voor een fotoverslag van dit concert. Deze recensie is de derde in een reeks concertverslagen van het North Sea Jazz 2006. (Anoniem, 20.8.06) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
