|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
  North Sea Jazz impressies: Chris Botti zondag 16 juli 2006, Ahoy, Rotterdam 'Gladde meuk', onderbouwde Koen Schouten in de Volkskrant-bijlage ter gelegenheid van North Sea 2006 zijn afraden van het concert van de Amerikaanse trompettist Chris Botti. Aangezien uw recensent graag een goede plaats had bij het concert van het Branford Marsalis Trio met Roy Haynes, zag hij zich evenwel genoodzaakt het voorafgaande optreden van Botti in de Hudson-zaal mee te pikken. De in Portland, Oregano geboren trompettist bewees de critici en sceptici echter ongelijk met een prima uitgebalanceerd concert, waarin hij zich naast een begenadigd muzikant tevens een volleerd entertainer toonde. Botti heeft een uitstekende leerschool achter de rug. Nog tijdens zijn schooltijd begon hij als professioneel muzikant. Na zijn muziekstudie aan de universiteit van Indiana vertrok hij naar New York, waar hij les kreeg van saxofonist George Coleman en trompettist Woody Shaw. Onder de hoede van producers als Hugh Padgham en Arif Mardin ontwik-kelde hij zich tot een veelgevraagd sessiemuzikant. Maar vooral met zijn vijfjarig dienst-verband in de band van Paul Simon en zijn deelname aan de 'Brand New Day'-wereldtour van Sting in 2001 kneedde hij zijn stiel. De setlist kenmerkte zich door veel variatie in dynamiek; een fraaie mix van energieke up-tempo nummers en introspectieve, mijmerende ballads. Het programma bestond voor-namelijk uit covers. Zo hoorden we een in tempo en volume wisselend 'When I Fall In Love', Miles Davis' 'Flamenco Sketches' ("The most famous jazzsong without a melody", aldus Botti), een smaakvol arrangement van Leonard Cohens 'A Thousand Kisses Deep' en het 'Love Theme' uit de film 'Cinema Paradiso'. Daarnaast was er steviger (eigen?) werk met een funky, poppy inslag, waarbij er plots zomaar een flard van de Police-stamper 'When The World Is Running Down, You Make The Best Of What’s Still Around' voorbij kon schieten. Natuurlijk staat en valt alles met de uitvoering. En die was top, want Chris Botti wist zich omringd door niet de geringste sidemen. Het meest in het oog sprongen gitarist Marc Whitfield - die op semi-akoestische gitaar zowel stuwende ritmes kon ontwikkelen als virtuoze solo's wist uit te spuwen - en drummer Billy Kilson, voormalig lid van het Dave Holland Quintet. Een geweldenaar, die subtiel bekken- en hihatwerk moeiteloos afwisselt met steenharde beats. Minder op de voorgrond tredend, maar als schakels daarom niet minder belangrijk, waren pianist Billy Childs en bassist Jon Ossman. Botti zelf toonde zich een vakman, die luisteraars wel degelijk kan meevoeren met lyrisch en gloedvol spel. Zijn trompet kon zowel intimistisch gedempt als brutaal open klinken. Met pyrotechnics in de snellere passages en lang aangehouden noten toonde hij zich soms even de showman, die zeker ook in hem huist. Maar PR-stunt of niet, de aubade die hij een kind op de voorste rij bracht oogde en voelde in ieder geval authentiek. Botti, die de jongen eerder al wat weggesprongen drumstokken had toegeworpen, sprong van het podium, liep naar de jongen, maakte even een praatje en blies 'My Funny Valentine' oog in oog met het verraste ventje, slechts ondersteund door een smaakvolle begeleiding van Childs. Klik hier voor een fotoverslag van dit concert. Deze recensie is de vierde in een reeks concertverslagen van het North Sea Jazz 2006. (Anoniem, 28.8.06) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
