Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 

Cocqolumn #3
Gerry Mulligan in Amsterdam

Toen mijn moeder hoorde dat de muziekleraar op mijn school (de gemeentelijke HBS in Utrecht) een schoolkoor wilde beginnen, zei ze: "Doe daar maar aan mee, dat is goed voor je, kun je veel van leren." Zo belandde ik in dat koor. We schrijven het jaar 1954 of 1955, ik kan het nergens meer nakijken, ik zal in de eerste of tweede klas hebben gezeten. Op het repertoire stonden stukjes als 'Ave Verum Corpus' (Mozart), 'Wohl mir dass ich Jesum habe' (Bach), 'Barcarolle' (Offenbach), 'Panis Angelicum' (Franck) en een paar negro spirituals ('Were You There', 'Nobody Knows The Trouble I’ve Seen'). Op een andere school, waar deze muziekleraar ook les gaf, was een parallel opererend koor actief, zelfde stukjes. Samen hebben we aan het eind van dat leerjaar een concert gegeven in Tivoli (de later gesloopte gerenommeerde concertzaal voor klassieke muziek), begeleid door het Utrechts Stedelijk Orchest (zo schreef je dat toen).

Mijn deelname aan dat koor gaf me een streepje voor bij de leraar in kwestie, Jaap de Lange. En toen ik eenmaal 'in de jazz' was geraakt, kostte het me niet eens zo heel veel moeite hem ook te interesseren. Ik kreeg hem zelfs zo gek, dat hij me, samen met zijn vrouw, begeleidde naar een van die roemruchte nachtconcerten in het Amsterdamse Concertgebouw. Daar zou ik van mijn moeder zonder die begeleiding nooit naar toe heb-ben mogen gaan, en ik was nog op een leeftijd (en van een generatie) waarop het Woord van Moeder kracht van Wet had. We schrijven nu 1957, de datum is 18 mei. Op het programma: het Gerry Mulligan Quartet, met in het voorprogramma de tenorsaxofonist Lucky Thompson.

Thompson, die naam had gemaakt in de orkesten van Count Basie en Dizzy Gillespie, zou worden begeleid door Nederlandse musici: Pim Jacobs op piano, Rudi (het staat er zo in mijn programmablaadje) Jacobs op bas en Cees See op drums. Die laatste was die avond ziek of anderszins verhinderd, en werd vervangen door Wessel Ilcken. Het was de eerste en laatste keer dat ik Ilcken in levenden lijve heb zien en horen spelen; een kleine twee maanden later kwam hij om bij een waterski-ongeluk. Daar in het Concertgebouw maakte het me niet veel uit, ik zat voornamelijk in spanning te wachten op het gedeelte van na de pauze. Het was de eerste keer dat Mulligan in Nederland was, en het feit dat hij in zijn op dat moment al legendarische kwartet trompettist Chet Baker had vervangen door ventieltrombonist Bob Brookmeyer vervulde zijn fans met angstige voorgevoelens. Chet Baker vervangen, dat kón toch helemaal niet? Maar het bleek heel goed te kunnen. Niet alleen was Brookmeyer (ongetwijfeld dankzij een betere muzikale scholing) veel beter dan Baker in staat tot het spelen van inventieve contrapuntische tegenstemmen, maar ook kleurden zijn trombone en de baritonsaxofoon van de leider onwaarschijnlijk mooi met elkaar. Pure winst, in mijn oren. En het niet veel later aangeschafte ep'tje met live-opnamen van deze bezetting uit Parijs (zelfde tournee) bevestigde dat ten volle: 'Walking Shoes', unieke sound.

We zijn nu vijftig jaar verder, en die muziek klinkt nog even geniaal als toen. Sentimen-teel gezeur van opa? Vast ook wel. Maar ik herinner me nog goed hoe kapot we ervan waren. Ook Jaap de Lange en zijn vrouw, die me midden in de nacht veilig thuis aflever-den. Later in mijn leven heb ik nog wel eens aan hem teruggedacht, toen ik weer 'Ave Verum Corpus' moest zingen met een koor. Dat ken ik, dacht ik. Maar ik bleek alleen de sopraanpartij te kennen, die ik als dertienjarige zong. Ik was inmiddels afgedaald tot bariton.

(René de Cocq, 12.8.06) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.