Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 

Blue Note Records Festivalverslag Part 2
16-17 juli 2006, Blue Note Records Festival, Bijloke, Gent

Publiekstrekkers worden vlotjes afgewisseld met minder bekende goden. Het blijkt een strategie die voor het bestaan van een festival zoals het BNRF levensnoodzakelijk is... en die bovendien nog blijkt te werken ook. Tijdens het eerste gedeelte van het festival betekende dit een programmatie waarin naast concerten van Reeves, Zorn en Madredeus ook plaats was voor pakweg Paolo Fresu, Nathalie Loriers, en Michel Herr. Een uiterst geslaagde mix, die de festivalgangers naar waarde wisten te schatten.

Zondag 16 juli was zonder twijfel een topdag voor het eerste gedeelte van het festival. De ietwat ongelukkige neiging tot middelmaat van de voorafgaande concerten - enkele uitzonderingen niet te na genomen - werd reeds vanaf het eerste concert overwonnen. P.A.R.T.E. (het Paolo Fresu Quintet) speelde een luchtig, zij het enigszins gepolijst spel met veel interactie en een aantal grappige intermezzi die het publiek wel wist te waar-deren. Loriers ging op het zelfde élan verder, al verliep de verbale interactie met het publiek ietwat stroever. Dat deed echter in het geheel geen afbreuk aan de muziek zelf. Haar band Chemins Croisés is onderhand een klassieker op het podium aan het worden (ook de pas uitgebrachte gelijknamige cd ontbreekt beter niet aan uw collectie). Loriers liet zoals gewoonlijk heel wat ruimte aan oud-speler Karim Baggili, wiens 'exotischer' composities naadloos in het programma werden ingepast.

Het hoogtepunt van deze dag was - voor deze reporter althans - weggelegd voor het trio Romano-Sclavis-Texier. De muziek is geïnspireerd op de reizen in Afrika, die ze ondernamen in het gezelschap van Magnum-fotograaf Guy Le Querrec. De composities die daaruit voortvloeiden zijn niet noodzakelijk verwant aan Afrikaanse muziek, maar zijn veeleer gebaseerd op hun herinneringen en de associaties die de foto's van Le Querrec oproepen. Het samenspel tussen de heren is van een overtreffende trap. En dan was er Charles Lloyd. Crossovermuziek van een man die net niet helemaal van de jazzscène was verdwenen. Lloyd begon aan de piano, zette zich achter de drums, en eindigde tenslotte met sax en dwarsfluit. Helemaal boeien kon het niet, daarvoor miste het concert de nodige dynamiek. Zweverig, dat is misschien nog de beste omschrijving.

Maandag was een vreemde eend in de bijt. Noch Tania Maria, noch Ed Motta vallen binnen het genre jazz-met-uitroepteken. Maria bleek een pastiche van zichzelf te zijn geworden, terwijl Motta er toch beter in slaagde het publiek mee te trekken. Bij Madre-deus was er voor het publiek geen houden meer aan. Hoewel de uitvoering nogal steriel en statisch was, ging het publiek helemaal uit de bol. De variatie was in dit optreden echter ver zoek: na twee liedjes was de groep zowel choreografisch als muzikaal in een weining boeiend stramien verzandt. Jammer. Helemaal anders ging het eraan toe bij Mariza. Hoewel ze vorig jaar nog op het festival was te zien, bracht ze deze keer een volledig nieuw en gevarieerd programma. Ze staat er nog steeds fragiel en breekbaar, maar net daardoor straalt ze kracht en ervaring uit die men pas van een meer doorwinterd artiest zou vermoeden. Het betere werk van deze avond.

Klik hier voor een fotoverslag van deze concerten en hier voor de website van het BNRF.

Wordt vervolgd.

(Anoniem, 19.8.06) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.