Tom Varner - 'Long Night Big Day' (New World Records, 1990) ****
Tom Varner - 'Swimming' (OmniTone, 1999) *****

Tom Varner (New Jersey, 1957) is één van de weinige hoornisten die de jazz rijk is. Zijn leermeester is de meest bekende: Julius Watkins. Naast de lessen van Watkins studeerde Varner bij Ran Blake, George Russell en Jaki Byard. Niet alleen is hij een voortreffelijk instrumentalist, maar eveneens een zeer kundig componist en arrangeur. Zijn inspiratie desbetreffend put hij uit de seriële muziek van Berg en Webern, de jazz van Mingus, Ornette Coleman, Monk en de blues. Op de cd 'Long Night Big Day' speelt Varner met een kwintet dat bestaat uit Rich Rothenberg (tenorsax), Ed Jackson (altsax), Lindsey Horner (bas) en Phil Haynes (drums). In 'On Wind Trio' wordt het kwintet uitgebreid met Frank London (trompet), Thomas Chapin (altsax) en Steve Swell (trombone).

Er is veel ensemblespel en collectieve improvisatie. Het roept reminiscenties op aan de diverse workshopprojecten van Charles Mingus. In 'Prince Of Jamaica' heeft altist Jackson een swingende, bluesy solo, waarna de drie blazers collectief de strijd aan gaan met drummer Haynes. In 'Arte And Leisure', een swingende gospel, soleren de blazers ieder afzonderlijk zeer geïnspireerd en blues-georiënteerd. Bassist Horner heeft een prominente solo in het gedragen 'Prayer For Deliverance' en in de easy swing 'Cabin In The Future'. In dit nummer soleert Varner swingend, zeer accuraat en erg trombone-alike. Het slot-stuk van deze voortreffelijke cd is het snelle 'Long Night', waarin Varner een virtuoos op zijn enigszins (voor de jazz althans) ongewone instrument blijkt te zijn.

Op de cd 'Swimming' wordt Varners kwintet (altsaxofonist Steve Wilson, tenorsaxofonist Tony Malaby, bassist Cameron Brown en drummer Tom Rainey) aangevuld met violist Mark Feldman, trompettist Dave Ballou en gitarist Pete McCann. In het openingsnummer 'Swimming' worden door Varner, Wilson en Malaby erg goede soli geleverd. Met de bijzon-der adequate ritmesectie is hiermee de toon gezet. Deze cd is een must voor liefhebbers van eigentijdse harmonieuze jazz, ensemble-samenspel, contrapunt en overtuigend solowerk. Het is dezelfde combinatie die veelal te vinden is in Nederlandse formaties als Available Jelly en Bik Bent Braam (om een idee te geven).

In het hymne-intro van 'Maybe Yes' zijn de drie blazers (hoorn, altsax en tenorsax) magistraal geïnstrumenteerd. Daarna valt de ritmesectie in up-tempo in en begint Malaby aan een zeer pittige solo, gevolgd door respectievelijk Varner en Wilson. Het intrigerende stuk wordt afgesloten met een collectieve blazersimprovisatie en – in zeer medium tempo – ensemblespel. Opvallend in de ballad 'Samuel Gets The Call' zijn de prachtig geblazen solo en fraaie toon van tenorist Malaby, het aparte blazersarrangement en de gearticu-leerde bassolo aan het eind. De 'Seven Miniatures For Mark Feldman' zijn curieus en in ieder geval zeer fraai door Varner getoonzet. Het is – uiteraard – dé feature voor violist Feldman. Het heeft misschien niet zo veel met jazz van doen, daarentegen wel alles met hedendaags gecomponeerde muziek en dan in het bijzonder het verstilde genre waarin de ECM-catalogus excelleert.

De laatste stukken van deze cd zijn, met uitzondering van 'Strident', tamelijk mainstream jazz-getint: de 'Omniton Blues' (een medium blues met een uitstekende solo van Varner), de ballade 'Paul Goes To Rome' (met een glansrol voor Malaby) en de droefstemmige 'Chicago Interlude'. 'Strident', een funky nummer, is vooral een ensemblestuk met daarin een prominente rol voor drummer Rainey en glanzende soli van de rietblazers Malaby en Wilson.

(Jacques Los, 22.6.06) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.