Cocqolumn #1
Helden in Saint-Germain

Een jongenskamer in de Utrechtse Rivierenwijk, het jaar is 1958. Ik ben 17, een wat weerspannige HBS-leerling, ik deel die kamer met mijn broer van 21, die studeert aan de Amsterdamse kunstnijverheidsschool en in die artistieke ambiance de moderne jazz had ontdekt. Hij deelde die ontdekking via van karig zakgeld gekochte ep'tjes met mij (tot dan waren mijn helden voornamelijk de Dutch Swing College Band, elke zaterdag een half uurtje op de radio: fel bevochten luistertijd), en ik had dus inmiddels nieuwe helden: Gerry Mulligan, Chet Baker, Art Blakey, Modern Jazz Quartet.

Op een late vrijdagavond liggen we allebei in bed, luisteren min of meer klandestien naar mijn Philips-radiootje, en daar gebeurt het. Als door bijen gestoken vliegen we overeind. Wat gebeurt hier? De radio speelt 'Whisper Not', door de Jazz Messengers, opgenomen in Parijs, in Saint-Germain-les-Prés voor een piepklein publiekje. Wat een nummer! Elegant, gevoelig, harmonisch, langzaam maar toch swingend. Die zoevende tenorsaxofoon! Die gestopte trompet! Die trefzekere brushes!

In no time beschikte ik over de desbetreffende lp, één uit een serie van drie, opgenomen in diezelfde nachtclub. Vier nummers maar, maar wát voor nummers! 'Politely', bijna zes-tien minuten superieure soul jazz, nog beter dan het toen inmiddels al populaire 'Moanin’'. 'Now’s The Time', dertien minuten. 'Blues March', elf minuten. Die zomer werd die lp effectief grijsgedraaid, het ding is ook niet meer af te spelen, maar maakt nog altijd deel uit van mijn collectie.

Ik heb veel lp's weggedaan na vervanging door cd, maar deze is verankerd in mijn jazz-hart. Lang heb ik gezocht naar de desbetreffende digitale versie, maar die is volgens mij nooit in Nederland uitgebracht. Daarom prijs ik me gelukkig dat ik hem bij een bezoekje aan Parijs alsnog op de kop kon tikken. Uitgebracht door RCA France als eerbetoon bij het overlijden van Art Blakey, als dubbel-cd met daarop de drie oorspronkelijke lp's samengebracht.

Dus nu heb ik ook 'Moanin’', 'Evidence', 'Along Came Manon' (op alle andere opnamen heet dit stuk 'Along Came Betty'), 'Out Of The Past', 'A Night In Tunesia' en de Jazz Messengers-tune 'The Theme'. Allemaal met dat piepkleine publiekje dat fel meeleeft, soms ook meezingt, en gespeeld door de superversie van de Messengers (althans voor degenen die, zoals ik, gek waren op de soulvariant van de hardbop). Dus met Lee Mor-gan, Benny Golson, Bobby Timmons, Jymie Merritt (waar is die eigenlijk gebleven?). En Art Blakey natuurlijk. Helden. Mijn helden. Ook nu ik al lang niet meer in die Utrechtse jongenskamer woon, maar inmiddels het grootvaderschap en de AOW heb bereikt in een heel andere stad.

Daniel Filipacchi présente: Art Blakey et les Jazz Messengers au Club St Germain 1958. RCA ND 74897 (2 CD), 1991 réédition BMG Ariola France.

Dit is de eerste bijdrage van ons nieuwe redactielid René de Cocq. Klik

(René de Cocq, 6.6.06) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.