Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Drum-explosies bij Tim Berne en Wallace Roney
vrijdag 5 en zaterdag 6 mei 2006, Bimhuis, Amsterdam

Twee Amerikaanse topgroepen op twee aaneensluitende avonden in het Bimhuis en hoe groot de contrasten kunnen zijn. Het trio Big Satan van altist Tim Berne speelde een hechte, intellectuele, intense kamermuziek-jazz, waarbij invloeden van funk en heavy metal niet werden geschuwd. De ingewikkelde en lange composities vormden geen belemmering voor de improvisatietalenten van de drie muzikanten. Berne, die een warme klassieke klank op de altsax produceerde, verkeerde in topconditie. Hij soleerde lang, zeer beheerst, in de context van de thema's en benutte alle registers op zeer smaakvolle wijze op de alt. Zijn techniek kent nauwelijks beperkingen.

Gitarist Marc Ducret is een fenomeen op zich. Met slechts twee voetpedalen creëerde hij een warme, hedendaagse, zeer open en relevante sound. Zijn soli waren staaltjes van interessante technische vindingen en toepassingen. Het was een volkomen onorthodoxe manier van gitaar spelen. Hij paste amper single note-lijnen toe. In deze summiere bezetting was voor het slagwerk, naast een stuwende rol, vooral ook een melodische rol weggelegd. Drummer Tom Rainey deed dat dan ook met veel allure en groot melodisch inzicht, uitermate krachtig. Kortom: een fenomenaal, hecht, energiek en uitermate muzikaal hedendaags jazztrio.

Een avond later was er een totaal andere sfeer. De gordijnen voor de ramen aan de achterzijde van het podium waren dichtgeschoven. Het Bimhuis zat bomvol met een grotendeels jeugdig publiek. De sfeer was er één van grote verwachtingen. Wallace Roney, die gerekend kan worden tot de betere trompettisten van dit moment, is on-tegenzeggelijk beïnvloed door Miles Davis en diens zeventiger jaren-concept. Hij heeft de virtuositeit van Clifford Brown. Ook de modale speelwijze van Woody Shaw heeft hij goed bestudeerd. Al die spelkenmerken werden door Roney verbluffend uitgevoerd in de diverse groovy nummers, in een ballad en zelfs in een ultrasnel 'ritmeschema-nummer'. Trompet-spel op uitzonderlijk hoog niveau.

Saxofonist Antoine Roney heeft niet de allure van zijn trompetspelende broer. Hij produ-ceerde nogal obligate Coltrane-achtige licks en riffs in zijn soli. In het merendeel van de funky en groovy nummers legden de steady bassist Clarence Seay en pianist Robert Irving III een solide en obstinaat dwingend ritmepatroon als basis voor de solisten. Drummer Kim Thompson, klein en fragiel van postuur, stuwde en groovede als een tijgerin. Ze ranselde het drumstel van alle kanten en wist op miraculeuze wijze een continue en dwingende polyritmiek te creëren. Enerverend en indrukwekkend om te zien en te horen.

De hardboiled funky electric jazz van dit kwintet kent geen intellectuele pretenties en is de logische voortzetting van bijvoorbeeld de hardbop van Art Blakey's Jazz Messengers. Oh ja, nog iets wat zowel Rainey als Thompson betreft; het ongemeen hard meppen had wel wat minder c.q. subtieler gekund. Het zal toch niet de trend zijn dat drummers, door snoeihard te meppen, de totaalsound gaan bepalen?!

Klik
hier voor een fotoverslag van dit concert door Hans Speekenbrink.

(Jacques Los, 24.5.06) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.